o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Musieliśmy się tobą zajmować po tym, jak Sławek, wiesz…
– Wiem… – Pokiwałam głową. – Bardzo jestem wam wdzięczna.
Jestem waszą córką, do jasnej cholery! Co macie innego do roboty?
Inne dzieci? Wnuki? Jakichś przyjaciół czy mnóstwo ważnych spraw,
które absorbują was na co dzień?
Najchętniej wyszłabym stamtąd i nigdy więcej nie wróciła. Póki
byłam ze Sławkiem i nikt inny się nie liczył, nie było ważne, czy rodzice
akceptują moje wybory, czy mają mnie za odszczepieńca. Kiedy Sławka
zabrakło, pierwsze, co mi wypomnieli, to właśnie odcięcie się od nich.
– Nasze wnuki powinny teraz iść na studia – mruknął, odwracając
wzrok ponownie w kierunku turnieju „Familiada”.
– Przecież wiesz, że bardzo pragnęliśmy że Sławkiem dzieci….
– Czułam się tak, jakby mi dał w twarz.
Matka, która weszła do pokoju ze zmacerowanymi od zmywania
rękoma, stanęła jak wryta w progu i rzuciła mi niespokojne spojrzenie.
Musiała mu przed moją wizytą długo klarować, żeby mnie nie drażnił.
– Czesiu, przecież wiesz, że ona bardzo chciała…
– Wy wszyscy mi wmawialiście, że ona chciała, leczyła się,
a potem załamała, to przejściowe i tak dalej… – uniósł się ojciec. – I co?
– Uspokój się, Czesiu – błagała go bezskutecznie matka.
– Nie uspokoję się! – krzyczał. – Jak kobieta chce mieć dzieci, to
ma! Wzięłaś ślub z tym gołodupcem, a potem dom rodzinny ci zaczął
ciążyć!
Patrzyłam z obojętnością, jak piekli się i robi czerwony na twarzy.
Pewnie skoczyło mu ciśnienie. Mógłby dostać tu apopleksji i byłby to
dla niego wymarzony koniec.
– A jak ci mąż umarł, to co zrobiłaś?! – wrzeszczał.
– No, co zrobiłam? – zapytałam spokojnie. – Co ja takiego
zrobiłam?
– Postanowiłaś nas z matką wpędzić do grobu! Zamieniłaś
mieszkanie w barłóg! Śmierdziało tam, ile razy przychodziliśmy!
– Ona z tym skończyła. – Matka była autentycznie przerażona.
– Teraz ma czysto, Czesiu, i bierze te pigułki, prawda, Weronika, że
bierzesz pigułki?
Ponownie kiwnęłam głową, że biorę pigułki i sprzątam w domu.