o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

znalazłam dla niej Lucka.
– Zadzwonię, jeśli ktoś odpisze – powiedziała na odchodnym.
– Ale ty też wpadaj. Mam wrażenie, że kiedy znajdujesz lokatora,
przepadasz całkiem…
Oglądała czubki swoich butów. Ogarnęła mnie złość. Wszyscy
mieli mi za złe, kiedy nie wychodziłam z domu i opłakiwałam latami
Sławka. Mieli pretensję, że przestałam pracować i zaczęłam żyć z renty.
Ojciec i matka bez przerwy mnie nachodzili i wyciągali na spacer, do
kościoła, Bóg wie gdzie jeszcze. Dorota też mi kładła do głowy, że
powinnam kogoś znaleźć do „przyjaźni”. Tak jakby to uczucie leżało
pod płotem albo w osiedlowej piaskownicy.
– Zadzwoń – poprosiłam. – Dziękuję.
Uśmiechnęła się jakoś smutno i poszła, pewnie już nie mogła się
doczekać, kiedy usiądzie przy laptopie i będzie wymieniała myśli,
wyobrażając sobie, że po drugiej stronie siedzi przystojny, wolny
mężczyzna, któremu ona się podoba. Przypomniałam sobie, że Dorota
była właściwie moją jedyną przyjaciółką i nie powinnam sprawiać jej
przykrości, a już na pewno nie wypominać samotności.
Zadzwoniła dwa dni później, że jest jakiś student, który chciałby
wynająć moje mieszkanie. Byłam jej bardzo wdzięczna i zaraz
umówiłam się z tym chłopakiem na oględziny mieszkania.
– Ile? – spytał, ledwie przestępując próg.
– Tysiąc pięćset – powiedziałam, bo chłopak zupełnie mi się nie
podobał. Wyglądał na cwaną gapę. – Plus opłaty. I nie można
przyprowadzać kobiet…
Student prychnął i oświadczył, że to za drogo jak na warunki, które
otrzymuje. Wzruszyłam ramionami. Zadzwoniłam do Doroty
i powiedziałam jej, że niestety nic z tego.
– Nie odpowiadało mu mieszkanie… – skłamałam.
– Nie martw się – pocieszała mnie ta poczciwina. – Na pewno ktoś
się znajdzie.
Przez kolejny miesiąc nikt się nie znalazł. Oprócz dość obleśnego
kierowcy tir-a, który oznajmił, że może płacić połowę, bo przez połowę
miesiąca go nie ma, oraz wychudzonego mężczyzny bez zębów, którego
się przestraszyłam tak, że powiedziałam od razu, że to nieaktualne.