o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

i obejrzałyśmy odcinek telenoweli, której wcześniej nie oglądałam, ale tu
po dwóch minutach wiedziałam, o co chodzi. Czasem w poczekalniach
u lekarzy czytałam tygodniki z programem telewizyjnym, szczególnie
lubiłam streszczenia odcinków seriali. „Klaudia kłóci się z matką.
W złości wypomina jej kradzież, której dopuściła się w młodości.
Rosario zmienia nieoczekiwanie testament i mówi o tym kochance.
Angela w tajemnicy sprzedaje ziemię po dziadkach, a Flavio, nie
wiedząc o tym, zaprasza do domku letniskowego Marię”. Lubiłam
wyobrażać sobie tych bohaterów i akcję, chociaż pewnie na samym
serialu zasnęłabym natychmiast albo przełączyła telewizor. Potem
odprowadziłam Dorotę do sklepu. Chociaż miała już pracownicę, to
codziennie wieczorem sama zamykała interes, mocując masywną kłódkę
na kracie, która pokrywała drzwi.
– Może masz ochotę na spacer? – spytałam. – Jest tak ciepło…
Skinęła głową. Poszłyśmy tą samą trasą, którą wcześniej szłam
z Carmen.
– Co u twoich rodziców? – spytała Dorota.
– Zdrowi, dziękuję. – Zamyśliłam się na chwilę. – Teraz jest
zupełnie inaczej. Nie zamykam się już w domu i nie płaczę, zgodziłam
się… wiesz na co…
– Na pigułki na depresję. – Kiwnęła głową. – I bardzo dobrze…
Wypatrywałam łąki z kaczeńcami.
– To był przecież ich warunek – mruknęłam. – Żeby pozwolili mi
wynajmować mieszkanie po dziadkach i w ten sposób dorabiać do
renty…
Dorota wbiła spojrzenie w łączkę, na której kwitło mnóstwo
kaczeńców. Kiedy byłam tu z Carmen, tylko kilka kwiatków miało
rozchylone płatki, teraz łąka była cała żółta.
– Wracajmy – poprosiła. – Umówiłam się na czacie z jedną
osobą…
– Ty nie żyjesz naprawdę, tylko w internecie… – Pokręciłam
głową.
– Przyganiał kocioł garnkowi – odparowała, ale uśmiechnęła się.
– Ja przynajmniej się nie łudzę, że doświadczam prawdziwego życia.
Stałyśmy pod jej blokiem i śmietnikiem, w którym kiedyś