o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

musi skoczyć z wysokości czy tam sturlać się po schodach, zamiast
zacząć krzyczeć, podobnie jak za pierwszym razem, Julian popatrzył na
nią czarnymi oczami i uśmiechnął się.
– Dobrze, skoczę. – Zapewnił nieoczekiwanie. – Ale dasz się
zaprosić na kawę.
Dała się zaprosić na kawę, a potem sama zaprosiła go wieczorem
na kolację. Najpierw rozmawiali o operze i Carmen wytłumaczyła mu,
jak widzi całe przedstawienie. On odwdzięczył się, plotkując na temat
swojej protektorki i jej koleżanek z ministerstwa.
– To dlatego dostałeś rolę, tak? – spytała go bezczelnie.
– Może i nadużywam alkoholu – powiedział, uśmiechając się
odrobinę prostacko. – Ale umiem sprawić, żeby kobieta nie mogła
chodzić przez dwa dni…
Jedli porcini, ale Julian zapytał, dlaczego nie może dostać jakiegoś
mięsa. Carmen wcale się nie przejęła, tylko odparła, że jest weganką
i nie je nawet ryb.
– Ryb to ja też nie jem, ale dobre mięso nie jest złe… – westchnął
tenor, ale posłusznie zjadł wegański posiłek.
– Następnym razem zrobię dla ciebie danie mięsne – zapewniła go
Carmen. – A ty w zamian za to nie przyniesiesz wina, ponieważ zupełnie
się na tym nie znasz.
– Wziąłem włoskie – oburzył się tenor.
– Dolci, czyli słodkie. – Skrzywiła się Carmen.
Tyle się dowiedziałam. Resztę wieczoru Carmen omiotła za
pomocą kilku zdań, w których powtarzały się słowa „merytoryczna
dyskusja”. Nie chcę nawet myśleć, co robili razem. Carmen uciekała
wzrokiem w bok, kiedy o nim mówiła, ale mnie nie mogła oszukać. Byli
ze sobą, kochali się na kolorowej kanapie albo na łóżku przykrytym
ręcznie robioną narzutą. On zapomniał o swojej znajomej z ministerstwa,
ona, wpuszczając go do środka, nie pamiętała o chłopaku, z którym
zerwała. Szeptał jej na ucho, jak bardzo jej pragnie. Była jego Carmen,
hrabiną Attavanti, wreszcie Toscą, on był jej Cavaradossim, który nie
zamierzał umierać, tylko żyć z nią tak, aby nie żałowała ani jednej
chwili, ani jednego oddechu.
– O, tutaj Cavaradossi leży po egzekucji, podbiega do niego