o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

ównież był w gwiazdki, ale złote, mieniące się przy patrzeniu pod
różnymi kątami. Stary regał dziadków był wyczyszczony z odłażącego
lakieru i pokryty nowym, a ich plastikowe bibeloty gdzieś zniknęły.
Zamiast tego stały liczne zdjęcia w ładnych prostych oprawkach,
przedstawiające Carmen jako małą dziewczynkę, licealistkę, a potem
dorosłą kobietę. Podeszłam, żeby obejrzeć je z bliska. Na większości
zdjęć Carmen była sama, tylko na jednym towarzyszyła jej czarnowłosa
kobieta, w której rozpoznałam jej mamę.
– Niech pani spojrzy tutaj – przywołała mnie gestem. Oderwałam
się od zdjęć i wróciłam do niej i do komputera.
Na zdjęciach, które zaczęła pokazywać, nie było już wirtualnej
scenografii. Tym razem oglądałam obrazy z teatru z prawdziwymi,
chociaż jeszcze prowizorycznymi dekoracjami. Na niektórych była
Carmen, na innych odtwórcy głównych ról.
– To jest taras, a tu Ola-Tosca opiera się o kolumnę…
– Ta Ola jest śliczna – powiedziałam szczerze.
– I bardzo miła – ożywiła się Carmen. – Mogłaby zadzierać nosa,
ale to profesjonalistka. A Julian…
– Skąd on się tam w ogóle wziął? – ciągle zastanawiałam się, czy
przebrzmiała gwiazda podoła roli.
Zaczęła się śmiać.
– Normalnie mówi się, że jeśli nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi
o pieniądze. A u nas, artystów, niby podobnie, ale jeśli nie wiadomo,
skąd się wziął na danym miejscu, to chodzi o łóżko.
– Kto? – zdziwiłam się.
– Wysoko – powiedziała. – W ministerstwie kultury…
Skrzywiła się znacząco.
– To fascynujący mężczyzna – mruknęła bardziej do siebie niż do
mnie. – Myślałam, że jest średnim śpiewakiem, ale przekonałam się, że
to nieprawda. Jest… wspaniały, wielki… Kiedy śpiewa…
Kiedy śpiewał, Carmen przechodziły ciarki, co więcej, czuła, że on
śpiewa tylko dla niej. Była wybraną. Co mogły go obchodzić inne
kobiety, nawet jeśli jakaś Attavanti pozowała mu do portretów. Tosca
wiedziała, że jest tą wybraną. Jedną z milionów. Carmen też to czuła.
Pierwszy raz, kiedy stanęła blisko niego i powiedziała stanowczo, że