o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

zastyga, a kiedy padają strzały, osuwa się na ziemię. Opanowuje się
jednak i biegnie, żeby rozwiązać ukochanego z więzów i wtedy odkrywa
straszną prawdę.
– To musi być straszne dla Toski, kiedy odkrywa, że Scarpia ją
oszukał, a Cavaradossi nie żyje… – powiedziałam, kiedy wróciłyśmy ze
spaceru.
– To tylko postać, pani Weroniko – przypomniała mi Carmen.
– Nie, to nie postać – zaprzeczyłam. – To ja…
Roześmiała się i machając mi ręką, pobiegła do siebie. Zaczął
padać deszcz. W sam czas wróciłyśmy.
•
To ja byłam Toscą, która miała nadzieję, że będzie z Mariem, żyła
długo i szczęśliwie. To on pisał do mnie list w celi śmierci, tak
wzruszająco brzmiały słowa Lucevan le Stelle w mojej głowie.
Zazdrościłam Mariowi i Florii. Mogli się pożegnać, powiedzieć sobie,
jak bardzo chcieliby nadal być razem, ale rozumieją, że to się nie może
stać. Gdzieś tam w głębi duszy Floria musiała czuć, że nie uda jej się
uratować Maria. Nadzieja, jedno z najbardziej okrutnych ludzkich
doświadczeń. Jedna sekunda, życzliwa myśl, uścisk dłoni mogą
odmienić bieg wydarzeń, zmienić ludzkie losy. Nie mamy na nic
wpływu, możemy tylko marzyć, że kogoś tam na górze obchodzą nasze
losy. Że mrowie robaczków kłębiących się na naszej planecie kogoś
w ogóle interesuje. Garść talentów rzuconych przez Boga niedbale
o ziemię, wysypany worek nieszczęść, narody wybrane i te, które nigdy
nie doświadczą szczęścia. Mario i Floria na zawsze zastygną jako
niespełnieni kochankowie. Nie spotka ich codzienna rutyna, nie będą
śpiewali arii pełnych gorzkich słów ani awanturowali się o codzienność.
Niedane im będzie czekać na dziecko, patrzeć, jak rośnie, czekać na
słowa „mamo”, ale również nie przeżyją rozczarowań. Co lepsze?
Przejść do legendy, paradoksalnie istnieć w zbiorowej świadomości, ale
nie być naprawdę, czy przeżyć szare życie, ale doświadczyć go w całej
pełni?