o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

zamku, z cyprysami i drzewkami pomarańczowymi oraz cytrynowymi
– zaczęła opowiadanie o scenografii z trzeciego aktu.
– A skąd weźmiesz drzewka cytrynowe i cyprysy?
– Z ogrodu botanicznego. Już rozmawiałam z dyrektorem i bardzo
chętnie nam pożyczy. Tak się składa, że mają ich bardzo dużo, trochę się
rozrosły. Podobnie jak pomarańczowe. Oni mają nadmiar, my
potrzebujemy… Dobrze się składa.
– A cyprysy? – Prowadziłam ją do pobliskiego lasku, gdzie
spodziewałam się kaczeńców na łące.
– Tuje będą robiły za cyprysy. – Skrzywiła się trochę. – Dyrektor
niestety zakwestionował sprowadzenie drzew z Chorwacji, chociaż
znalazłam naprawdę konkurencyjne… Ustąpiłam i dam tuje. Już mam
wybrane. W czymś musiałam ustąpić.
Znając ją, jeśli naprawdę zależałoby jej na tujach z Chorwacji, to
nie byłoby takiej siły, która by ją powstrzymała. A już na pewno nie
żaden dyrektor – choćby i samej Opery Narodowej. Carmen miała
w sobie taki dar przekonywania, że gdyby chciała kwadrygę ściągnąć
znad wejścia teatru, to sam naczelny architekt Warszawy zapytałby,
gdzie postawić, żeby na pewno była zadowolona.
– A nie boisz się, że egzekucja nie będzie tak bardzo widoczna,
skoro akcję umieszczasz na wysokości?
– Zupełnie nie, bo taras podjedzie bardzo blisko krawędzi sceny
i obniży się. Będzie widać jak na dłoni… I wie pani? Sprowadzą mi
Boba Wilsona!
– Przekonałaś ich do tego?
– Przekonałam. Poprosiłam tutejszego „elektryka” – zrobiła
cudzysłów palcami w powietrzu – żeby ustawił świt. Do sceny
egzekucji. No i jak ustawił… to reżyser zgodził się na Wilsona…
Uśmiechnęła się szelmowsko.
– Przyjedzie za miesiąc, na kilka dni. Omówię z nim wszystko,
a potem on będzie pracował w wakacje. Dekoracje będą gotowe już
w lipcu, próby zintensyfikują się w sierpniu i wrześniu, kostiumy muszą
być gotowe w sierpniu, a na początku października premiera…
– Przyjedziesz na premierę? – zapytałam szybko.
– Na pewno. – Pokiwała głową. – Opłacą mi hotel, więc nie będę