o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Czasami tak bywa – pokiwałam głową, przybierając filozoficzny
wyraz twarzy. – Mamy coś przed nosem i nie zauważamy tego.
Myślałam naturalnie o sobie i naszych pogawędkach.
– Bardziej odpowiednie byłoby wprawdzie lato – zamyśliła się
– bo szukam kwiatów, jakie mogłyby rosnąć na tarasie zamku Świętego
Anioła.
– Chcesz taras, na którym ma być egzekucja Cavaradossiego,
ozdobić kwiatami? – zdumiałam się.
– Owszem, i to kolorowymi… Przecież to nie poligon ani koszary
na pustyni, tylko Rzym…
Zamyśliłam się. Wiedziałam, że scenografia nie musi oddawać
realiów, a Włochów z ich ekscentrycznością wyniesioną z czasów
igrzysk i cezarów stać na pomysł, żeby sadzić kwiatki w więzieniach,
a więźniów rozstrzeliwać na placach wśród lilii. Może to był i dobry
pomysł?
– A jak zamierzasz ustawić scenę? – zagaiłam.
– Pokażę pani na komputerze, już mam rozrysowaną dość
dokładnie, wprowadzam ostatnie poprawki. Kończę w czerwcu, potem
wyjeżdżam…
Myślałam ze strachem o chwili, w której wyprowadzi się z mojego
mieszkania.
– Trochę zmieniłam salon, bałam się powiedzieć…
– Niepotrzebnie. – Uśmiechnęłam się. – To był bardzo smutny,
bury salon. Nawet gdybyś zrobiła coś bardzo ekstrawaganckiego, na
pewno by mu nie zaszkodziło.
– Trochę zaszalałam – przyznała się – ale powinno się podobać…
Szłyśmy, wystawiając twarze do słońca. Powiedziałam, że wpadnę
w takim razie wieczorem ocenić dzieło. Poprosiłam tylko, żeby nie
gotowała, bo przecież jest taka zajęta, ale Carmen żachnęła się
i zapewniła, że sprawia jej to wielką przyjemność i tego dnia na kolację
przewidziała szpinak w cieście francuskim. Wyraźnie jej mnie
brakowało i cieszyła się, że spędzi ze mną wieczór.
– Scena obróci się i zamiast lochów i zamku Scarpii pokaże się
taras, czyli miejsce kaźni Maria. Taras ma być tarasem z barierką,
kwiatami, jak już mówiłam. A na dole będzie widoczne wejście do