o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

lisko i tylko czas, ten wróg na ziemi, dzieli nas od ponownego
spotkania.
Po „Holendrze” nie widziałam Carmen przez kilka tygodni. Po
tym, jak następnego dnia zadzwoniłam z podziękowaniem, a ona
powiedziała, że musimy się „zdzwonić” i powtórzyć ten „wypad”,
zaległy cisza i ciemność. Daremnie wpatrywałam się w jej okna,
ważyłam w dłoniach słuchawkę telefonu, a potem z westchnieniem
odkładałam ją na widełki. Wreszcie po ponad miesiącu któregoś dnia
rano zobaczyłam, jak wychodzi z domu z workiem na śmieci
i narzucając płaszcz, zbiegłam prędko na dół, trzymając w rękach swoją
porcję śmieci w cienkim, przezroczystym niemalże worku. Do śmietnika
weszłam w chwili, kiedy Carmen opuszczała ten przybytek smrodu.
– Carmen! – wykrzyknęłam „zdumiona”.
– Ależ spotkanie! – Ucieszyła się, jakby nie mogła zadzwonić
i zapytać, czy nie wpadłabym na herbatę. – A ja już tyle razy chciałam
zadzwonić i umówić się… I byłam taka strasznie zapracowana…
– Chodźmy stąd lepiej. – Wyciągnęłam ją z odmętów śmietnika
i zaproponowałam spacer. Późne wiosenne słońce było wysoko i grzało
tak mocno, że rozpięłam płaszcz i pożałowałam, że miałam pod nim
ciepły sweter.
– A wie pani, że miałabym wielką ochotę… – stwierdziła. – Tylko
proszę mi dać chwilę, a włożę coś lekkiego.
Zatańczyła rękoma wokół siebie, pokazując mi, że ma zamiar
zrzucić ciepłą puchówkę i włożyć coś bardziej odpowiedniego.
– Ja też się przebiorę – powiedziałam z ulgą, bo już krople potu
spływały mi na plecy. – I za dziesięć minut tutaj?
– Za dziesięć. – Chwilę patrzyłam, jak lekko wbiegła na stopnie,
a potem nie tak szybko jak ona, ale z energią, której nie miałam od
dawna, ja wspięłam się na swoje drugie piętro, żeby włożyć lekką
kurtkę.
Kiedy zeszłam na dół, ona już czekała, podskakując w miejscu.
Była w dżinsach, sportowych butach i miała na sobie ponczo w kratkę.
Włosy zebrała w wysoki kucyk.
– Wie pani, że szukałam inspiracji do trzeciego aktu w internecie,
zamiast wpaść na oczywisty pomysł spaceru?