o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

dramat jednostki nie jest specjalnie ważny, liczy się dopiero naród.
Jednostka może jedynie jak Kmicic uratować klasztor przed sforą
Szwedów albo jak kapitan Kloss wygrać wojnę z Niemcami, z niewielką
pomocą czołgu „Rudy”…
– Oglądałam te filmy w dzieciństwie – zapewniła gorliwie. – Nie
macie ich tu dosyć?
– Ależ skąd… „Potop”, „Pana Wołodyjowskiego” i „Ogniem
i mieczem” też oglądamy kilka razy do roku i wszyscy są zachwyceni.
Zamyśliłam się. To nas różniło ze Sławkiem. On uwielbiał trylogię.
Ja nie znosiłam tych bitew, machania szablą i okrucieństwa, jakie
prezentowało rycerstwo polskie. Kiedyś pokłóciliśmy się o to, że
Wołodyjowski wolał wysadzić się w Kamieńcu, zamiast zostać przy
żonie i zrobić jej mnóstwo dzieci. To było oczywiście moje zdanie.
Sławek śmiał się ze mnie, że mam dla mężczyzny tylko specyficznie
pojęte zadania, mianowicie dostarczanie żonie jadła, napoju, pieniędzy
oraz robienie jej dzieci.
– Zamyśliła się pani? – Nagle usłyszałam koło siebie jasny głos
Carmen.
– Szczerze mówiąc, tak plastycznie opowiadasz, że wyobraziłam
sobie całą tę scenę. Zbudziłaś mnie, kiedy Mario przeklinał Florię.
Zaczęła się śmiać.
– Panie Czesławie! – krzyknęła do mężczyzny, który
nieoczekiwanie pojawił się na scenie. – Jeszcze chwila, jeszcze tylko
chwila…
– Nie może pani spać?! – odkrzyknął mężczyzna i pokręcił głową.
Potem zwrócił się w moim kierunku ze śmiechem. – Potem nocą rysuje,
a w dzień śpi. Wieczorami nas tutaj dręczy…
– Oj tam, oj tam! – Zaśmiewała się. – Uwielbia mnie pan!
– Nie da się ukryć – powiedział pan Czesław do mnie.
– Wszystkich nas tu zawojowała. Reżyser patrzy jak w obraz. Kobitki
we wzorcowni bez mrugnięcia okiem zostają po godzinach, fryzjer
chodzi za nią jak pies, chociaż jest tego… gejem… Strasznie fajna ta
pani córka…
– Nie jestem… – Zaprzeczyłam ze zdumieniem.
– To przyjaciółka – w tym samym momencie powiedziała Carmen.