o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

na przykład potrzebuję oświetleniowca na miarę Boba Wilsona, a kazano
mi współpracować z elektrykiem z państwowej spółdzielni drobiarskiej.
Ma pewną smykałkę, ale to tylko smykałka. Ja potrzebuję geniuszu.
Nie wiedziałam, kim jest Bob Wilson, ale nie chciałam jej pytać.
Zamierzałam znaleźć tego człowieka później za pomocą Doroty i jej
laptopa. Tymczasem chodziłyśmy po scenie, jakbyśmy były u siebie
w domu.
– Najwięcej mam kłopotu z pałacem barona Scarpii – zaczęła. – To
cały drugi akt.
Kiwnęłam głową, przypominając sobie akcję tej części opery.
– Chcę scenę podzielić na kilka części. Zbudować dekoracje
piętrowe, otwarte na widza.
Zatoczyła ręką koło, a następnie uniosła obie ręce w górę.
– Coś jak domek dla lalek? – Usiłowałam zrozumieć.
– O tak, tak. – Ucieszyła się i zaczęła biegać po scenie, skacząc
i obracając głową jak baletnica. – Świetne porównanie…
Obracałam się po scenie razem z nią. Po kilkunastu obrotach
kręciło mi się w głowie i prawie wpadłam na statek „zakotwiczony” na
scenie.
– Och jej. – Przytrzymała mnie. – Przepraszam bardzo…
– Biegasz po scenie niczym primabalerina – podsumowałam.
– Ależ ja byłam baletnicą! – wykrzyknęła. – Skończyłam szkołę
baletową. Ale nie miałam serca do tańca. Na szczęście zafascynowała
mnie opera, balet jako przedstawienie… I zapragnęłam stanąć z drugiej
strony.
Pomyśleć, że miała zostać baletnicą… Pewnie byłaby
primabaleriną i tańczyła na największych scenach, tyle że kto inny
rozpinałby te wspaniałe tkaniny na scenie, budował piętrowe mieszkania
i stawiał w kościołach nawy boczne.
– Opowiedz mi – poprosiłam ją. – Jak widzisz te dekoracje?
Jej ręce ponownie zatańczyły.
– W jednej z komnat – pokazała przed siebie – Scarpia
przesłuchuje pojmanego wcześniej Cavaradiossiego, a kiedy ten
zaprzecza, że pomógł w ukryciu Angelottiego, Scarpia nakazuje go
torturować. W drugiej części sceny – przesunęła obraz w powietrzu o sto