o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

pokazuje ten wachlarz Tosce – kontynuowała. – Ona bierze go do ręki
i znów zapalają się światła i pokazują biało-złote tkaniny. Z początku nie
rozumie, o co temu gadowi chodzi, ale ten wyjaśnia jej, że siostra
Angelottiego spotyka się z Cavaradossim. A ta hrabina jest bardzo
piękną kobietą, więc Floria ma się o co martwić. Oczywiście to
kłamstwo. Scarpia chce skłócić Toscę z kochankiem, bo sam jej pożąda.
Przy okazji chce złapać zbiega, bo jest przekonany, że Tosca wie, gdzie
się ukrył. Światła gasną, a tkaniny robią się zjadliwie zielone, bo Tosca
jest bardzo zazdrosna. Wybiega z kościoła, żeby pójść do domu do
Cavaradossiego i wyjaśnić sprawę.
– Zazdrość, ten zielonooki potwór. – Chyba udało mi się trafić za
Carmen.
– Nie za sztampowo? – zmartwiła się nagle.
– Według mnie nie. – Zerkam na zegarek. Pokazuje dwudziestą
trzecią. – Carmen, na dzisiaj dosyć, trzeba iść do łóżka.
– Jasne. – Wstała, żeby odprowadzić mnie do drzwi. – Przyjdę po
panią w sobotę około szesnastej. Będziemy tam wcześniej, bo muszę
jeszcze coś załatwić na miejscu przed spektaklem, dobrze? Chyba że
woli pani przyjechać sama na dziewiętnastą?
Oczywiście, że wolałabym pojechać z nią i wyobrażać sobie, co też
załatwia i z kim. Czego dotyczą jej sprawy, czy na pewno tylko samej
scenografii?
– Skoro tak, to jesteśmy umówione – ucieszyła się.
Kiwnęłam głową. Tej nocy śniły mi się kolory. Pewnie to miało
związek z opowieściami Carmen i nowym wystrojem kuchni. Nie
pamiętam, kiedy widziałam tyle kolorów naraz. Purpurowe i niebieskie
plamy biegały mi w głowie, potem atakowały kolorowe zwierzęta. Co
ciekawe, fioletowe słonie i żyrafy były malutkie jak figurki, które kupuje
się dzieciom, a owady przeciwnie – wielkie. Widziałam je ze wszystkimi
szczegółami, jak łypały na mnie oczami podzielonymi na małe ekraniki,
w których odbijała się moja postać w dziwnych szatach i z nienaturalnie
wielką głową. Najpiękniejsza była modliszka. Cała czerwona, jakby
nurzała się we krwi samca, któremu odgryzła właśnie głowę. Kręciła
własną z zadowoleniem i rozciągała usta w uśmiechu. Bałam się, że coś
powie, albo gorzej, że mnie zaatakuje. Stałam jak wbita w ziemię, bałam