o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– powiedziałam ze zdumieniem.
– Ja też nie – szelmowsko mruży oczy. – Ale o świętym Andrzeju
wiem wszystko. Między innymi to, że jest patronem wielu krajów:
Szkocji, Hiszpanii, Niderlandów, Neapolu, księstwa Burgundii,
Luksemburga… Nawet Rosji. Przyznawano tam odznaczenie świętego
Andrzeja, najwyższe cywilne odznaczenie rosyjskie.
– Też tego nie wiedziałam – przyznałam się. – O tym jest mowa
w operze?
– Nie. – Pokręciła głową, szukając czegoś w komputerze. – Widz
nie będzie wiedział nic poza tym, że akcja toczy się w tym, a nie innym
kościele. O, tu mam plany całych dekoracji. Proszę spojrzeć.
Pokazała precyzyjnie wykonane wnętrze kościoła, z nawami
bocznymi i ławkami. Wnętrze wykonane z niezwykłą dbałością
o szczegóły. Ławki były zrobione tak, że widać ich „starość”. Na każdej
ze ścian freski, na oknach witraże. Nawet kunsztowne konfesjonały.
Zastanawiałam się, ile będzie kosztowała taka scenografia. Z boku,
w jednej z naw, zobaczyłam niedokończony fresk.
– Tu nie masz jeszcze pomysłu? – próbowałam zgadnąć.
– Nie, nie… – Jej ręce tańczyły, kiedy przekłada język libretta na
dekoracje. – To fresk, który Cavaradossi maluje dla kościoła. Ma
przedstawiać Marię Magdalenę. Według mnie nie może być skończony.
– Czy to prawda, że Julian Borzobohaty będzie śpiewał tę słynną
partię? – pytam.
Zmarszczyła czoło i spochmurniała.
– Nie lubię go. – Pokręciła głową. – Także z powodów
osobistych… moim zdaniem to wielkie ryzyko zatrudniać tak
niepewnego śpiewaka…
– Nie wiedziałaś o tym? – zdziwiłam się.
– Szczerze mówiąc, nie… Gdybym wiedziała, nie zgodziłabym się
tu przyjechać… Chociaż w zasadzie nie wtrącam się do obsady, bo
jestem jedynie scenografem… No, ale nic to… Na szczęście jest
zastępca, który tylko czeka na swoją szansę, gdyby…
Rozumiem, że zastępca dostanie rolę, jeśli Julian Borzobohaty
upije się na premierę albo w inny sposób zechce ujawnić swoje
najgorsze cechy.