o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Ooo… – zaczęłam się śmiać – szybko działasz. A nie idziesz
z jakimś chłopakiem?
– No nie – spochmurniała. – Rozstałam się z kimś niedawno.
Prawdę mówiąc, dlatego wróciłam do Polski, żeby zapomnieć i mieć
pewność, że nie dam się nabrać na piękne słówka.
Zebrała talerzyki i filiżanki i zrobiła miejsce na komputer.
– Zaraz pani coś pokażę. – Sprawnie otwierała podobne grubością
do zeszytu „a cztery” cudo i jeździła palcem po ekranie. – Pracuję w ten
sposób, że jestem przy próbach, nagrywam śpiewaków, na bieżąco
omawiam z reżyserem elementy scenografii. Można powiedzieć, że
tworzę dla tego konkretnego miejsca i przedstawienia, dopasowując się
do nastroju, charakteru śpiewaków.
Ekran komputera zaświecił. Zobaczyłam pustą scenę teatru, a na
niej śpiewaka i śpiewaczkę ubranych w zwyczajne, cywilne ubrania.
– Jeszcze nie ma magii. – Znów się roześmiała. – Zna pani
„Toscę”?
– Z grubsza – odparłam zgodnie z prawdą.
– To całe szczęście, bo nie miałabym co opowiadać. No więc tak…
Słuchałam, jak mówi z pasją, i to przypominało mi, jak kiedyś
bardzo kochałam swoją pracę. Mogłam godzinami opowiadać o tym,
jakie cyferki i literki zrobiłam, z czego, w jakich kolorach i jak
zamierzam za ich pomocą uczyć dzieci czytać i liczyć. Zamęczałam
Sławka ideą wykonania kolorowej modeliny, a on godzinami mieszał
gips i tarte wiórki kolorowych ołówków, dziwiąc się, że jestem taka
pomysłowa.
Spojrzałam na nią. W żadnym razie nie byłyśmy do siebie
podobne, a jednak w jakiś dziwny sposób czułam z tą dziewczyną więź.
Może dlatego, że była taka bezpośrednia, wesoła i pełna pasji. A może
poruszyło mnie to, że znalazła sposób na to, żebym znów czuła się
potrzebna, choćby w charakterze słuchacza. No i naturalnie natychmiast
wzięłam ją za potencjalną córkę.
– Zacznij od początku, jakbym nic nie rozumiała ani nie wiedziała
– zachęciłam ją. – I pamiętaj, że musisz mi tłumaczyć także specyfikę
wykonywania tych dekoracji, bo ja przecież zupełnie się na tym nie
znam…