o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Kawa ma mniej kofeiny, jeśli chodzi o to, ale oczywiście,
zaparzę herbaty. Może napijemy się w dużym pokoju i tam zjemy też
ciasto?
Przeniosłyśmy się do salonu, którego jeszcze nie zdążyła zmienić
albo nie miała jeszcze pomysłu. Usiadłam na tapczanie obitym w burą
tkaninę, pamiętającym czasy wczesnego Gierka. Przyniosła herbatę
w serwisie babci, którego kiedyś nie lubiłam, ale do tej dziewczyny
bardzo pasował. Dopiero przy niej dostrzegłam urodę białych filiżanek
z delikatnym złotym paseczkiem na szczycie. Do tego wyciągnęła
zapomniane przeze mnie talerzyki z cienkiego szkła, na których
makowiec prezentował się jak z najlepszej cukierni. Nowe były tylko
piękne serwetki, które stanowiły jawny kontrast z burym i smutnym
pokojem.
– A jaki ma pani styl pracy? – spytałam.
– Proszę mówić mi po imieniu. – Uśmiechnęła się. – Czuję się jak
dziewczynka przy pani.
Motyl zatrzepotał mi w okolicy serca, a potem uciszył się nagle.
– Szczerze mówiąc, potrzebuję z kimś rozmawiać o mojej
scenografii, pomysłach… Zwykle mówiłam do mamy, ale teraz jest z nią
Sebastian i mimo wszystko nie chcę przeszkadzać. Teraz, kiedy…
Umilkła.
– Jestem bardzo samotną osobą – zdobyłam się na szczerość.
– A przy tobie potrafię się śmiać. Bardzo chętnie spełnię rolę osoby
słuchającej. Jeśli jednak wybierzesz jakąś przyjaciółkę do zwierzeń, nie
będę miała nic przeciwko…
– W Hiszpanii mam przyjaciół i Inez zwykle bierze na siebie rolę
słuchacza. Czasem wścieka się na mnie, bo dzwonię w środku nocy,
żeby włączyła kompa i obejrzała jakieś zdjęcia. Ciągnę ją do teatru…
Dokończyłam makowiec i łopatką nałożyłam sobie jeszcze
kawałek. Ona zrobiła to samo.
– Mnie też możesz wyciągnąć do teatru. – Uśmiechnęłam się.
– W Teatrze Wielkim byłam ostatni raz w pierwszy dzień świąt dziesięć
lat temu na „Dziadku do orzechów”. Piękne przedstawienie…
– No to załatwione. – Ucieszyła się jak nie wiem co. – Na początek
„Latający Holender” w sobotę.