o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

jajka, a ona ich nie jadała, ale miałam nadzieję, że mówi o jajach
ugotowanych w całości, ewentualnie usmażonych, a nie tych, co
stanowią składnik deseru.
– Proszę bardzo, pani Weroniko – powiedziała, kiedy stanęłam
następnego dnia o umówionej godzinie pod drzwiami. – O, jak miło
– dodała, biorąc makowiec. – Skąd pani wiedziała, że przepadam?
– Nie wiedziałam – stwierdziłam zgodnie z prawdą. – Ale
przypuszczam, że lubi pani polskie ciasta…
– Uwielbiam – potwierdziła, wpuszczając mnie do środka.
– Zwłaszcza makowiec i szarlotkę. Ale taką z tartej szarej renety z pianą
z białek. Normalnie jajek nie jadam, ale w takiej sytuacji… Jestem
hipokrytką, wiem – zaśmiała się i nie przestawała trajkotać. – Moja
babcia taką szarlotkę robiła. W Hiszpanii… nauczyła się specjalnie dla
mnie.
Zachmurzyła się trochę, ale zaraz machnęła ręką, jakby odganiała
zły nastrój, i zachęciła mnie gestem, żebym weszła do kuchni. Tam
zastałam stół pięknie nakryty obrusem w żywych kolorach i purpurowe
serwetki. Na tym tle naczynia mojej babci wyglądały klasycznie,
staroświecko i całkiem elegancko. Usiadłam na krześle, obleczonym
w pokrowiec równie kolorowy jak obrus. Mimo, że desenie były
całkowicie inne materiały idealnie komponowały się ze sobą
kolorystycznie. Przejechałam dłonią po obrusie.
– Ależ to piękne – powiedziałam. – To pani sama robiła?
– To nic takiego. – Uśmiechnęła się. – Zwykły prostokąt. Tkanina
została z tej, co była przeznaczona na obicia kanapy. Sama uszyłam…
A pokrowce na krzesła zrobiła moja krawcowa z teatru.
Przecedzała makaron, a potem włożyła na patelnię, gdzie czekał
dziwnie wyglądający sos.
– Nie mają do pani pretensji, kiedy szyją inne rzeczy niż
przeznaczone dla teatru?
– Szczerze mówiąc, nie wiedzą, co się przyda. Takie pokrowce są
elementem scenografii. Tylko ze srebrnej tkaniny. Pani Zofia uszyła ich
dwanaście, a potem jeszcze cztery na te krzesła. Mam nadzieję, że nie
ma pani nic przeciwko. Trochę tu było smutno.
– Nie mam – zapewniłam ją, obserwując, jak ta młodziutka