o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Oczywiście. – Byłam zaciekawiona.
Carmen była brunetką o oliwkowej skórze i ciemnych oczach
z piękną oprawą. Miała długie, lśniące włosy, których nie wiązała ani
w koński ogon, ani w kok, tylko pozwalała im spływać swobodnie na
plecach. Im bardziej jej się przyglądałam, tym pewniejsza byłam, że
w życiu nie widziałam tak pięknej dziewczyny. Poruszała się z gracją,
miała niski, bardzo przyjemny głos i sprawiała wrażenie wesołej
i lubiącej zabawę. Ubrana była w bardzo kolorową sukienkę.
Pomyślałam, że to kolory z płaszcza Józefa, mimo że przecież nie byłam
specjalnie religijna.
– Jest pani scenografem w filmie czy w teatrze? – spytałam
zaciekawiona.
– W operze – odpowiedziała, pokazując w uśmiechu rząd
lśniących, białych zębów. – Aktualnie w Teatrze Wielkim. Ale
pracowałam w teatrach w Barcelonie, Madrycie, Frankfurcie
i Neapolu…
Miała ze sobą walizkę, którą wtaszczyła na górę, ignorując windę
i moje uwagi, że szkoda kręgosłupa i rąk.
– Patrząc na panią – stwierdziłam szczerze – powiedziałabym, że
pani jest studentką. Tak pani młodo wygląda.
– Mam trzydzieści lat – roześmiała się. – My, kobiety z Południa,
bardzo długo młodo wyglądamy, ale potem… dość gwałtownie się
starzejemy…
– Pani jest z Południa? – Taka ciekawość wydawała mi się
normalna. Carmen pewnie też, chętnie mówiła o swoim pochodzeniu,
wplatając sporo szczegółów i rodzinnych historii.
– Moja mama jest Hiszpanką, a ojciec był Polakiem. Poznali się
w Polsce, gdzie mama studiowała śpiew operowy. Tylko że potem ojciec
odszedł od mamy, a ona nie zdecydowała się na powrót do Hiszpanii.
Wychowałam się tutaj, otoczona miłością mamy, chociaż ojca
zabrakło…
Taktownie nie pytam o nic więcej. To chyba odległe wspomnienia.
Carmen uśmiechała się. Mówiła z odrobiną smutku, ale nie wydawało mi
się, że czuje szczególną krzywdę. Taka dziewczyna, nawet opuszczona
przez ojca, z matką, która nie zdecydowała się wrócić do domu, kto wie