o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Z drugiej strony słuchawki rozległ się czyjś chichot. Niemal
zobaczyłam, jak Julia obejmuje Martę i całuje ją w szyję, a ta opędza się
od niej jak od uprzykrzonej muchy.
– No to… – stwierdziła niezręcznie. Chichot przycichł.
– Bardzo proszę – powiedziałam bez sensu. – Dziękuję
i pozdrawiam.
Byłam u niej tylko po pieniądze, jeszcze dwa razy. W mieszkaniu,
o ile mogłam dojrzeć, nic się nie zmieniło. Nie mogłam wejść do
sypialni, żeby zobaczyć, czy zdjęcie Julii stoi. Zachowanie Marty się nie
zmieniło. Nie była ani bardziej radosna, ani smutna. Nie wyczuwałam
także lęku czy niepewności. Nie biegała już, chociaż longeta została
zdjęta z jej nogi, podobnie jak kule zniknęły z mieszkania. Już nie
kupowała napojów energetycznych, a oddychające stroje do biegania
leżały na półce, a nie w pojemniku na brudną bieliznę. Może zresztą
lekarz zabronił jej na razie biegać, a ona stosowała się do zaleceń.
Słowem, nie wiedziałam, co o tym myśleć. Wyniosła się równiutko, jak
zapowiadała, po dwóch miesiącach. Zniknęła tak niespodziewanie, jak
się pojawiła. Mieszkanie pozostało nienaruszone, jakby nikt tam nie
mieszkał. Nie zapomniała niczego, nawet pościel powlokła moją,
zamiast zostawić odsłoniętą kołdrę i poduszkę. Nie lubiłam jej, zatem mi
jej nie brakowało, tak jak wcześniej Marcina. Chociaż czasem myślałam,
gdzie jest, czy w tym domu, którego akt własności nosiła ze sobą, czy
sama, ze starą rodziną, czy może jednak z Julią.
•
Carmen wprowadziła się zaraz po Marcie. Widać było, że
mieszkanie nie przypadło jej specjalnie do gustu, ale czego mogła się
spodziewać prawie w centrum Warszawy za taką cenę. Omiotła
wzrokiem kąty i zapytała, czy może trochę upiększyć, po swojemu, a ja
zapytałam, co to znaczy.
– No nic złego. – Uśmiechnęła się. – Pracuję jako scenograf. Może
sprowadzić tutaj jakieś fajne tkaniny na czas, kiedy będę mieszkała.
Może nawet coś będzie mogło zostać… Jeśli tylko pani to zaakceptuje.