o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Przepraszam – westchnęła. – Kula mi upadła. Zaprosiłam ją dziś
wieczorem…
– W takim razie – przerwałam jej – zaraz pójdę do sklepu.
I przyjdę do pani.
– Może chciałaby pani wstąpić po pieniądze? – zapytała nieśmiało.
– Nie ma takiej potrzeby – zapewniłam ją. – Wezmę rachunek,
a pani mi zwróci…
Błyskawicznie się ubrałam i wyszłam na poszukiwanie pożądanych
przez Martę produktów. Szczęście mi dopisało, znalazłam wszystko już
w pierwszym osiedlowym sklepie. Niespełna pół godziny później
zadzwoniłam do drzwi. Poczekałam, aż przykuśtyka i otworzy mi sama.
Drugi raz nie chciałam popełnić tego samego błędu jak wtedy, kiedy
otworzyłam sobie własnym kluczem. Kiedy otworzyła, weszłam tylko do
przedpokoju i postawiłam torbę na podłodze.
– Wszystko dostałam – powiedziałam. – Wniosę do kuchni, jeśli
pani chce.
– Bardzo dziękuję – odparła, a ja uznałam to za zachętę.
– Ile jestem pani winna? – spytała, wyjmując portmonetkę
z torebki.
– Dwadzieścia osiem złotych i sześćdziesiąt cztery grosze razem
z sernikiem. – Podałam jej rachunki ze spożywczego i cukierni.
Podała mi banknot dwudziestozłotowy i dziesiątkę. Wyjęłam
torebkę i wyjęłam z portfela złotówkę i trzydzieści sześć groszy.
Podałam jej, a ona zawahała się i wzięła ode mnie drobne. Widziałam, że
chciała zapytać, czy nie jest coś winna „za fatygę”, ale się nie odważyła.
– Pani Marto – położyłam jej rękę na ramieniu – jeśli potrzebuje
pani pomocy, wystarczy zadzwonić. Ja nie mam wiele do roboty
i chętnie przyniosę pani coś ze sklepu.
– Dziękuję bardzo. – Uśmiechnęła się nieśmiało.
– A teraz wejdę do kuchni i naleję pani wody do garnka
– oznajmiłam. – Kiedy przyjdzie pani znajoma, wystarczy tylko podpalić
płomień.
Postawiłam wodę na kuchence gazowej, wzięłam sól z szafki
i wsypałam łyżeczkę. Postawiłam także patelnię na fajerce obok
i spytałam, czy otworzyć słoik z sosem.