o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

makaronu, ryżu ani kaszy, nawet mąki, jedynie cukier w kostkach,
którego używała do herbaty.
– Na pewno nie chce pani pomocy? – spytałam po raz ostatni
w przedpokoju z reklamówką w ręku, w której leżał toster.
– Poradzę sobie – powtórzyła, a na jej ustach zagościł krzywy
uśmieszek. – Robiłam grzanki kilka dni temu i wszystko było
w porządku…
– Tylko jeśli używa pani pieczywa tostowego – odpowiedziałam
z miłym wyrazem twarzy. – Zwykły chleb zaczyna się natychmiast
palić… Nie wiem dlaczego… Gdyby pani chciała jednak pomocy,
proszę dzwonić.
Potem wyszłam i przyczaiłam się nieopodal. Po dziesięciu
minutach podjechała taksówka, a potem Marta zeszła, kuśtykając,
niezdarnie wgramoliła się do taksówki i odjechała. Wróciła po dwóch
godzinach, z nogą w takiej plastikowej konstrukcji, jaką widziałam
w telewizji u sportowców. Taksówkarz, inny niż ten, który ją odwoził,
pomógł jej wysiąść z samochodu i podał dwie kule. Niezdarnie zarzuciła
na ramię torebkę i chybocząc się na kulach, zniknęła za drzwiami klatki
schodowej. Nie mogłam rzecz jasna zadzwonić i wyrazić satysfakcji, że
jednak wyszło na moje, ani współczucia, że plany narciarskie spaliły na
panewce. Musiałam czekać na telefon od niej. Kilkanaście razy w ciągu
najbliższych dni brałam do ręki słuchawkę, żeby wykręcić jej numer
komórkowy, ale zawsze odkładałam. Znała numer mojego telefonu,
mogła zadzwonić, gdybym była jej potrzebna. Zadzwoniła w końcu po
tygodniu i zapytała, czy oferta pomocy jest jeszcze aktualna.
– Oczywiście – odetchnęłam z ulgą. – Co mogę dla pani zrobić?
– Przychodzi do mnie znajoma. – Głos Marty w słuchawce był
matowy. – Po chleb i jogurty chodzę sama, ale tu chciałabym zrobić coś
do jedzenia i…
– Proszę powiedzieć, co mam kupić – przerwałam jej. – Nie ma
najmniejszego problemu.
– Jakiś makaron, może spaghetti i sos w słoiku… – zaczęła
niepewnie.
– Jaki sos pani lubi? – spytałam. – I jakiej firmy?
– Nazywa się „Puttanesca” – powiedziała nieco zawstydzona.