o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

dwieście metrów i nie możemy niestety podjechać tramwajem. – Mój ton
był mieszaniną życzliwości i stanowczości. Byłam jak dobra ciocia, jak
kuzynka Bietka, która chce wszystkim pomóc. Ale ona odzyskała
panowanie nad sobą i stanowczo pokręciła głową.
– Bardzo dziękuję, ale pojadę samochodem…
– A jeśli to coś poważnego i wsadzą nogę w gips, to jak pani
wróci? – apelowałam do jej rozsądku. Motyl powoli uspokajał się
i przestawał trzepotać, a żuk nie ściskał gardła tak mocno.
– Rzeczywiście, wezmę taksówkę – mruknęła.
– Postój jest przy szpitalu – próbowałam.
– Zamówię. – Była stanowcza i nie spuszczała ze mnie wzroku.
– Bardzo dziękuję, ale poradzę sobie.
Przybrałam dobrotliwy uśmiech na twarz.
– Naturalnie. Na pewno nie chce pani, żebym zeszła i poczekała
z panią na taksówkę?
– Poradzę sobie – powtórzyła suchym tonem.
Nie pozostało mi nic innego, jak tylko pożegnać się i wyjść. Kiedy
byłam w przedpokoju, usłyszałam jej głos.
– Pani Weroniko! – krzyknęła.
– Tak? – wróciłam i uśmiechnęłam się do niej. Zaraz mnie
przeprosi i pójdziemy razem do szpitala, pomyślałam.
– Nie wzięła pani tostera. – Uśmiechnęła się krzywo.
– Oczywiście. – Przeklinałam swoją wpadkę. – Kiedy pani wróciła
z tą nogą… To zapomniałam o tosterze.
Odwróciłam się i poszłam w stronę kuchni, czując na plecach jej
spojrzenie. Otworzyłam szafkę i wyjęłam toster.
– Mogłabym wziąć reklamówkę, żeby nie nosić w ręku?
– spytałam niezbyt zręcznie.
– Oczywiście – odpowiedziała. – Są w pierwszej szufladzie.
Zauważyłam, że zmieniła miejsce wkładania reklamówek. Sztućce
przełożyła do trzeciej szuflady, ścierki kuchenne i reklamówki do
pierwszej. Noże i inne akcesoria zepchnęła na sam dół. Chyba nie
gotowała. W jej lodówce było pełno jogurtów, serów i chudych wędlin,
trochę warzyw, ale raczej nie widziałam dań obiadowych. Może nie
chciało jej się gotować dla niej samej? Podobnie w szafkach nie było