o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

młodą, ładną blondynkę uśmiechającą się na tle egipskich piramid.
Marta Abramowska nie była ładna. Krótkie, popielate włosy miała
przystrzyżone niestarannie, bladą twarz pokrytą piegami, a oczy w jasnej
oprawie aż prosiły się o podkreślenie ołówkiem. Mocna, umięśniona
figura nie przydawała jej żadnego uroku. O ile w spodniach, zwłaszcza
tych do biegania, nie było to szczególnie istotne, o tyle w kostiumach jej
umięśnione łydki robiły fatalne wrażenie. Dziewczyna na zdjęciu była
śliczna, miała delikatne rysy i szczupłą figurę. Sukienka w kwiatki
i tenisówki wyglądały jak na nią uszyte. O takich dziewczynach mówi
się „urocza”. Nie wyglądała na siostrę ani na żadną krewną. Gdyby była
tylko przyjaciółką, Marta nie postawiłaby jej zdjęcia przy łóżku.
Wyglądało to tak, jakby fotografia była własnością Marty od zawsze, ale
z jakichś nieznanych dla mnie powodów kobieta najpierw wypierała się
tej znajomości, a potem postanowiła się do niej przyznać sama przed
sobą. Zdjęłam ramkę i odwróciłam zdjęcie. „Kochanej mojej Marcie na
pamiątkę tamtych dni, które zmieniły wszystko. Julia”.
– A więc to tak… – powiedziałam na głos.
Wszystko wydawało się zupełnie jasne. Marta była ukrywającą
swoją orientację lesbijką. Prawdopodobnie miała rodzinę, która nie
zaakceptowała jej seksualności. Może dlatego, zamiast mieszkać
w domu, wynajęła mieszkanie u mnie. Albo może jeszcze inaczej. Julia
nie była lesbijką, tylko zwykłą dziewczyną, w której Marta się
zakochała, a kiedy wyznała jej miłość, ta przestraszyła się i uciekła.
Podobne rozważania snułam także w chwili, kiedy w kuchni
przeglądałam szuflady i szafki, a ona nieoczekiwanie wkroczyła do
środka, kulejąc. Zdążyłam tylko zamknąć szufladę i odwrócić się w jej
stronę.
– Och… Przestraszyła mnie pani bardzo.
– Ja przepraszam – powiedziałam. – Myślałam, że…
– Dlaczego weszła pani do mieszkania pod moją nieobecność?
– przerwała mi.
– Chciałam zabrać toster do naprawy – rzuciłam szybko. – Jest
zepsuty. Przyszło mi do głowy, że chciałaby pani z niego korzystać…
Dzwoniłam, ale pani nie było i postanowiłam nie chodzić dwa razy.
Naprawdę bardzo przepraszam…