o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

z godziny na godzinę bez słowa wyjaśnienia. Dodam także, że nie
ujrzałam ani złotówki z umówionego półrocznego najmu.
•
– Co pani tu robi?
Zaskoczył mnie ostry ton jej pytania. Nie słyszałam, kiedy weszła.
Byłam pewna, że nie wróci przed upływem godziny. Przecież założyła
buty do biegania i strój, o którym mówiła, że jest „inteligentny” i sam
oddycha. Śmiałam się wtedy, jak to strój może być inteligentny, a ona
tłumaczyła jak dziecku albo starszej pani, że tak się mówi, bo chodzi
o to, że dostosowuje się do temperatury na zewnątrz i stanu biegającego.
To znaczyło tylko tyle, że wchłania pot, a pod pachami nie robią się
brzydkie mokre placki.
Wynajęłam tej kobiecie mieszkanko miesiąc temu, tydzień po tym,
jak wyprowadził się Marcin pianista. Miałam szczęście, że ktoś tak
szybko się odezwał. Odpowiedziała na ogłoszenie w lokalnej prasie,
umówiła się zaraz na ten sam dzień, rzuciła okiem na mieszkanie
i powiedziała, że jej odpowiadają dwa pokoje z kuchnią i łazienką, oraz
dodała, że jest całkiem ładnie i ona nie ma większych wymagań. Według
dowodu osobistego nazywała się Marta Abramowska, urodziła się
osiemnastego września tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego roku jako
córka Jana i Katarzyny. Wcześniej była zameldowana na Saskiej Kępie.
Przy podpisywaniu umowy, którą sporządziła sama na komputerze
i wydrukowała z przenośnej drukarki, wynajęła mieszkanko na rok
i zobowiązała się do płacenia mi tysiąca złotych z tytułu umowy najmu
oraz pokrywania opłat administracyjnych. Przy okazji tej umowy
zostałam u niej trochę dłużej. Porozmawiałyśmy chwilę i dowiedziałam
się, że jej wielką pasją jest bieganie. Potem, kiedy zaczęłam wchodzić do
mieszkania pod jej nieobecność, mogłam zobaczyć liczne buty z logo
znanych firm sportowych oraz jedną z półek w szafie, którą
udostępniłam, wypełnioną po brzegi dresami, bluzami, bluzeczkami
i innymi akcesoriami. W szafce kuchennej miała zawsze pełno płynów
w zjadliwie ostrych kolorach, najwięcej błękitnych jak letnie niebo