o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

poszukać…
– Zaraz, proszę pani. – Drugi policjant zatrzymał mnie ruchem
ręki. – Sąsiedzi wezwali policję, bo pani zakłóca spokój ludziom.
– Mówiłam panom… – tłumaczyłam się, jednocześnie w myślach
analizując, gdzie mogę znaleźć Marcina. W końcu ten chłopak nikogo
nie miał oprócz mnie. – …że bałam się o życie tego dzieciaka…
– Ale tu nikogo nie ma, a sąsiadka twierdzi, że nigdy nie było…
– To śmieszne. – Podniosłam nieumytą szklankę ze zlewu
i opakowanie leku na przeziębienie. – A to?
– To jest nieumyta szklanka i tabletki, które można dostać
praktycznie wszędzie…
– A to? – Pokazałam im krawat.
– To jest męski krawat – stwierdzili zgodnie. – Poza tym, pani…
eee… Weroniko… Na stole leżą klucze. Drzwi były zamknięte. Ten pani
znajomy wyfrunął przez dziurkę od klucza?
– Niech panowie zdejmą odciski palców i sprawdzą na Akademii
Muzycznej. Ja tylko chcę, żeby on był bezpieczny…
Spojrzeli na siebie przeciągle.
– Pani Weroniko – zaczął znów młodszy. – Nie ma powodu
przypuszczać, że komuś, kto tu mieszka czy nie mieszka, grozi jakieś
niebezpieczeństwo…
– Pani zakłóca ludziom spokój. – Starszy wyglądał na zmęczonego.
– Pouczamy panią, żeby pani tego więcej nie robiła. Osobiście radzę
udać się do domu i uspokoić…
– Ale ja jestem spokojna, tylko niepokoję się, gdzie jest mój
podopieczny…
– …w przeciwnym razie – ciągnął starszy – będziemy musieli
wypisać pani mandat albo zabrać na komisariat, albo… gdzie indziej…
– Nie… – wyrwało mi się. – Nie trzeba…
Wyszliśmy w mieszkania we trójkę. Żadne z przyległych drzwi nie
otworzyły się. Ludzie pochowali się w swoich czterech ścianach
i zapewne przy wieczornym serialu komentowali całe zdarzenia.
Zamknęłam starannie mieszkanie i poszłam do domu. Usiadłam
i wpatrzyłam się w krawat Sławka. Nie mogłam zrozumieć, jak Marcin
po tym, jak okazałam mu tyle serca, mógł wynieść się praktycznie