o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

obserwować wszystko z korytarza Filharmonii. Tknięta nagłym
impulsem wstałam i rzuciłam w stronę Doroty, że muszę do niego iść, bo
czuję, że coś jest nie tak.
– Poczekaj! – zawołała za mną, ale ja już zakładałam buty, płaszcz,
szalik w biegu i czapkę i tak szybko, jak tylko mogłam, wróciłam do
mieszkania. Motyl trzepotał się w sercu z niepokoju, żuk zaciskał gardło.
Owady odezwały się po długiej nieobecności. Zdyszana dobiegłam do
bloku i niczym nastolatka pokonałam dwa piętra, przeskakując po dwa
stopnie. Pukałam, ale nikt nie otwierał, w końcu zaczęłam walić
w drzwi.
– Marcinku, otwórz, dziecko! – krzyczałam w dziurkę od klucza,
aż otworzyły się drzwi naprzeciwko.
– Niech pani stąd idzie, bo wezwę policję… – powiedział kobiecy
głos przez małą szparę od drzwi.
– Niech pani wzywa – odburknęłam, ale potem pomyślałam, że to
właśnie należy zrobić. – Tak, proszę wezwać policję! – krzyknęłam.
– Trzeba wyważyć drzwi!
Nie przestając walić pięściami, krzyczałam jednocześnie do
Marcina, żeby otworzył, bo jest za młody na taką rozpacz, że nie wie,
czym jest prawdziwe nieszczęście. Ignorowałam wszelkie próby
uspokojenia mnie ze strony sąsiadów, najpierw ciche, potem bardziej
stanowcze. Jeden z mężczyzn zaproponował nawet, że mi „wpierdoli”,
ale na szczęście przyjechała policja. Nie wiem, czy wezwała ich dawna
sąsiadka, czy ktoś inny. Krzyki były słyszalne na całej klatce schodowej.
– Trzeba wyważyć drzwi! – krzyknęłam do pierwszego policjanta,
który wszedł po schodach.
– Sąsiedzi wezwali nas, ponieważ pani nie pierwszy raz głośno się
zachowuje. Czy mogę zobaczyć pani dowód osobisty?
– Jak to „nie pierwszy raz”? – spytałam zdumiona, ale po chwili
przypomniałam sobie o swoim niepokoju. – Proszę pana, tam jest młody
chłopak, którego właśnie spotkało nieszczęście. Nie otwiera… a ja mam
obawy, że on mógł sobie coś zrobić…
Podałam młodemu człowiekowi dowód osobisty.
– Proszę bardzo, proszę bardzo…. – powtarzałam.
– Dlaczego pani przypuszcza, że ten ktoś sobie coś zrobił?