o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

geniuszy, którzy dobrze się zapowiadali, a niestety te zapowiedzi
przeciągnęły im się do sześćdziesiątki albo i dłużej.
– Powiedz mi tak, jak wiesz, prostej kobiecie… – zaczęłam
w przeddzień eliminacji, kiedy widziałam, że Marcin jest tak strasznie
zdenerwowany, że prawie nie może oddychać. – Dlaczego niektórzy
polscy pianiści, którzy dochodzą do finału, nie robią żadnej kariery
w kraju? Przynajmniej dla zwykłych ludzi słuch o nich ginie.
– Często ten niby najlepszy wcale nie jest najlepszy… – wyjaśniał.
– Ma najbardziej wpływowego profesora albo ten profesor jest w jury.
Albo w jury jest ktoś blisko związany z tym profesorem.
Rzeczywiście, to miało sens. Młodzi, zdolni pianiści zakwitali
niczym kwiaty i więdli niepodlewani koncertami, bez cieplarnianych
warunków do ćwiczeń i rozwoju. Niektórzy mieli szczęście, jak mi
wyjaśnił Marcin, i podpisywali kontrakty z wytwórniami płytowymi.
Wtedy nagrywali płyty albo koncertowali w największych salach
koncertowych świata. Tak na przykład stało się z Rafałem Blechaczem.
– Nie kojarzę go – powiedziałam. – Kiedy był konkurs… No cóż
– głos mi się nieco załamał. – Wtedy akurat nie najlepiej się czułam…
– On jeden koncertuje naprawdę. Reszta ciągnie ogony… Ale ja…
Ja…
I zaczynał opowiadać o salach, koncertach, interpretacjach,
dyrygentach, z którymi będzie „pracował”. Bardzo mu kibicowałam.
Tamtego dnia przywiozłam mu rosół i kotlety z ziemniakami. Usiadłam,
żeby towarzyszyć mu przy jedzeniu, bo szczerze mówiąc, bałam się, że
wyrzuci obiad za okno. Patrzyłam, jak dziobał kotlet i łykał z trudem, ale
widocznie wiedział, że powinien jeść, chociażby przez rozum, dlatego
wzdychał i łykał systematycznie, jak kaczka, prawie bez gryzienia.
– Jutro zaśpię po tym pani obiedzie – westchnął, kiedy skończył.
– Ale dziękuję…
Następnego dnia od rana trzymałam kciuki i ścierając kurze we
własnym domu, cały czas myślałam o tym biednym, osieroconym na
własne życzenie dzieciaku, który nic nie rozumiał z otaczającego go
świata, a muzykę przeliczał na godzinoćwiczenionuty. Pod wieczór nie
wytrzymałam i poszłam do niego do domu. Już na klatce schodowej
usłyszałam radosne wrzaski, poszłam więc na górę uspokojona,