o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

podświetlona światłem. Ze Sławkiem oglądaliśmy transmisje
z Konkursów Chopinowskich, lubiliśmy muzykę fortepianową, Chopina
szczególnie. Wiedziałam, jakie to święto dla młodego pianisty. W końcu
taki konkurs odbywa się co pięć lat.
– Z Polski będzie nas grało około setki – powiedział. – Dostanie się
nie więcej jak dziesięciu. Muszę teraz dużo ćwiczyć, żeby mi się udało.
– Ćwiczysz chyba wystarczająco dużo. – Uśmiechnęłam się zza
odkurzacza. – Za to odżywiasz się zupełnie nieodpowiednio.
– Dlaczego pani tak myśli? – zaprotestował. – Ja na kolację jem
galaretkę z ryb albo śledzie i warzywa… A na obiad codziennie chodzę
do Karalucha.
– Wiem. – Kiwnęłam głową, wyłączając odkurzacz z sieci. – Mimo
wszystko masz dietę bardzo ubogą w witaminy. W tym barze to jadasz
leniwe albo barszcz… Za mało witamin i mięśnie zaczną źle pracować.
A to chyba dla ciebie ważne…
Spojrzał przerażony na mnie, a potem na swoje piękne smukłe
dłonie i szczupłe nadgarstki.
– Co mam robić? – spytał.
– Mogę ci robić obiady, bo gotuję dla siebie – skłamałam. – Jeden
kotlet więcej nie stanowi dla mnie problemu.
– Naprawdę zrobiłaby to pani dla mnie? – spytał nieco wzruszony.
Biedny, smutny dzieciak, któremu wydawało się, że można być
bezkarnie samotnym z wyboru.
– To żaden problem – powtórzyłam. – Przychodziłam raz
w tygodniu do sprzątania i teraz też będę sprzątać w piątki, a w pozostałe
dni wpadnę na chwilę i zostawię ci obiad w termosie. Zupę i drugie
danie.
Wcześniej myślałam, że granie po osiem godzin dziennie jest
wyraźną przesadą, ale to, co Marcin robił po ogłoszeniu nominacji,
wprawiło mnie w prawdziwe zdumienie. Ten dzieciak grał cały dzień od
ósmej rano do dziewiętnastej wieczorem, przy czym około trzynastej
robił sobie godzinną przerwę na obiad, który zostawiałam mu
w termosie, a koło siedemnastej przychodził na rozpuszczalną kawę
z mlekiem. Był jak pociąg z jednym tylko wagonem, który zjeżdża
z wysokiej góry z pełną wiarą, że szyny wytrzymają napór wielu ton