o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

esztki ze sklepu…
Zamknęła i poszłyśmy. Z ciekawością zajrzałam do śmietnika.
Było ciemno, ale natychmiast, kiedy tam weszłyśmy, rozjarzyły się żółte
ślepia.
– Chodź, kocurku. – Dorota wyciągnęła ręce, a zwierzak wskoczył
jej w ramiona.
– Pani Doroto, on strasznie brudny i chory chyba…
– Nic – powiedziała szczęśliwa. – Nic, nic… Jutro mam wolne, to
pójdziemy do doktora.
I z małym brudasem w ramionach wymaszerowała ze śmietnika.
– To ja panią pożegnam. – Pokazałam palcem nasz blok. – Tu
mieszkam. Pod sześćdziesiątym drugim.
Kiwnęła głową i dziękując mi nie wiadomo za co, pomknęła przed
siebie. Pewnie raźniej będzie jej razem z kotem stawić czoła
rozmodlonej matce.
•
Dorota zaczęła mnie odwiedzać, a ja przychodziłam do niej.
Bardzo dobra to była osoba, spokojna, wierząca. Bez pretensji do świata,
ludzi, a już na pewno nie miała żalu do Pana Boga. Kot przeżył i miał się
u niej bardzo dobrze. Początkowo matka kazała jej wyrzucić zwierzaka,
ale Dorota postawiła na swoim. Nagadała coś matce na temat jej
rozmodlenia, które nijak się ma przecież do kotów. Ale dziewczyna
użyła argumentu, że Kościół popiera opiekę nad zwierzętami. Jej matka
zorientowała się, że nic nie wskóra i odpuściła. Mówiła o kocie „ten
sierściuch”, co nie przeszkadzało ani Dorocie, ani samemu kotu.
A Dorota nazwała kocura Lucyper, w skrócie Lucek. Tak, jak się
wyraziła, dla śmiechu i na złość matce. Śmiałam się wtedy po raz
pierwszy od śmierci Sławka całą sobą. Na samą myśl o moherowej
matce, patrzącej ze zgrozą na to diabelskie stworzenie, zaczynałam
chichotać jak nastolatka.
– Bo ja miałam narzeczonego, wiesz? – zwierzyła mi się po
miesiącu znajomości. – Tylko odszedł przez matkę…