o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

głosie. – Wiem, że to taki banał, ale co tu powiedzieć…
– Nie musi pani nic mówić… – Machnęłam ręką. – Kiedy byłam
w szpitalu, lekarze mówili, że nie poradziłam sobie z odejściem męża,
mam depresję i tak dalej… Pewnie można to tak nazwać. Ale jakby tego
nie nazwać, to zawsze jedno i to samo: rozpacz i samotność.
– A nie próbowała pani szukać gdzieś pocieszenia?
– Ma pani na myśli innych mężczyzn? – spytałam.
– Skąd – zaprzeczała energicznie i zrobiła się czerwona jak burak.
– Myślałam raczej o kościele… Tam jest spokój…
– Raczej nie – przyznałam się. – Ja jestem niewierząca. Sławek też
nie wierzył w Boga. Zresztą, nawet gdybym wierzyła, to nie umiałabym
prosić o pomoc kogoś, kto odebrał mi najbliższego człowieka… Nie
rozumiem modlitw, nie czułam nic nawet podczas pogrzebu… Mam
oczywiście na myśli odczucia wobec kościoła…
– Tak, rozumiem oczywiście… – zapewniła. – Mojej cioci umarł
jedyny syna na białaczkę i ona mi kiedyś powiedziała, że tylko dzięki
wierze nie skoczyła z dziesiątego piętra…
Pokiwałam głową.
– Ja wielokrotnie myślałam o tym, żeby ze sobą skończyć
– przyznałam się. – A wie pani, dlaczego tego nie zrobiłam?
– Dlaczego? – spytała.
– Bo nawet tego mi się nie chciało. Nie umiałam nawet
zaplanować, że się powieszę czy rzucę z dachu… Nawet tego mi się nie
chciało…
Dawno dopiłyśmy herbatę. Siedziałyśmy w pustym sklepiku
i patrzyłyśmy w swoje kubki.
– No nic. – Wstałam z krzesełka, które pani Dorota
wspaniałomyślnie mi odstąpiła. – Poproszę kawałek białego sera i małą
tłustą śmietanę… I chleb – dodałam po namyśle. – I mleko dla kota…
– Ma pani kota? – spytała, pakując ser i śmietanę. – Koty nie piją
mleka…
– Naprawdę? – stropiłam się. – Nie wiedziałam. Dałam mleka
jednemu kotu ze śmietnika i wypił.
– Może mieć teraz biegunkę – stwierdziła. – Wie pani co? Dziś już
nikt nie przyjdzie. Pójdę z panią i zobaczę tego kota. Może zaniosę mu