o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– O, taka… przystojna kobieta… – pokiwała głową
z niedowierzaniem.
Jeszcze nikt nie nazwał mnie „przystojną kobietą”.
– Jeszcze nikt nie nazwał mnie przystojną kobietą.
– Uśmiechnęłam się z podziękowaniem. – No, kiedyś miałam szczęśliwe
życie… Ale mąż mi umarł, a dzieci nie mieliśmy…
– Ooo – stropiła się. – Długo to tak pani sama?
– Z dziesięć lat… – zwierzyłam się tej miłej sklepowej. – Teraz
nawet pracy nie mam, a kiedyś byłam przedszkolanką…
Cofnęła się w głąb sklepowych półek. Słoiki z dżemami zachwiały
się niebezpiecznie.
– To pani? – zapytała.
– To znaczy? – zmarszczyłam brwi.
– Ludzie opowiadają o pani – szepnęła. – Ale pani wcale nie jest…
zupełnie nie…
– Jaka? – spytałam. – Nienormalna?
Rozluźniła się.
– Tak nie mówią – zapewniła. – Raczej że dziwaczka…
Przepraszam…
– Nie musi pani przepraszać – uspokoiłam ją. – Pewnie jestem
dziwaczką. Żyję z renty, nic nie robię… Do kościoła nie chodzę…
Czasem tygodniami nie sprzątam…
– Ale jest pani normalna – powiedziała. – Może ja herbaty zrobię?
Napije się pani?
Kiwnęłam głową. Po chwili wyciągnęła mały czajnik spod lady
i dwie torebki z herbatą, wrzuciła do białych kubeczków i zalała.
– Cukrzy pani?
– Nie – zaprzeczyłam. – Ale poproszę tych herbatników. Zjemy do
herbatki.
– Od firmy. – Położyła na stole maślane ciasteczka.
– Z przeprosinami za to, że nie mam tu drugiego krzesła…
Opowiedziałam jej moją historię. Słuchała uważnie. Z każdym
słowem czułam, jak wskrzeszam Sławka. Tak bardzo potrzebowałam
takiej rozmowy. Nie przerywała, aż skończyłam.
– Musiało pani być bardzo ciężko… – Zaduma pobrzmiewała w jej