o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

i marynarki, uporczywie odmawiając noszenia krawata. Założył krawat
tylko kilka razy na jakieś bardzo oficjalne okazje i źle się z tym czuł. Na
co dzień ubierał się w dżinsy i koszule albo swetry, w zależności od
pogody. Nie znosił mieć koszuli pod swetrem. Zawsze musiał wkładać
t-shirt. W końcu zaczął nosić dwa garnitury, które kupiliśmy, na zmianę,
ale nawet do nich nie zakładał krawata.
– Ty też nie lubisz halek – mówił, kiedy oskarżałam go, że
dziwaczy.
– Halki to przeżytek. Nasze matki noszą takie rzeczy…
– Ale mnie się podoba, kiedy haleczka wystaje…
– A u kogo taką haleczkę obserwowałeś? – pytałam skrzywiona,
a on za każdym razem udawał, że jest bardzo speszony.
– No… – mówił. – Śniłaś mi się w haleczce…
Śmiałam się wtedy i dawałam spokój. Niechby chodził ubrany, jak
chce, tylko żeby żył. Zasnęłam na jego ubraniach mokrych od moich łez
i wydzieliny z nosa. Rano obudziłam się z takim samym bólem głowy,
z jakim się położyłam. W dodatku ból promieniował na cały kark i tył
głowy. Osa najwyraźniej tłukła się w najlepsze.
•
Nie usłyszałabym go i nie zauważyła, gdyby nie zapiszczał. Takim
cienkim piskiem przypominającym nie miauczenie, ale kwilenie małego
dziecka. Szarpnęło mnie za serce. Małe dziecko, mały kot. Bury, brzydki
jak noc, z wyżartymi plackami skóry, pewnie grzybica. Zapchlony,
głodny. Nie chciałam go brać do domu. Sięgnęłam pamięcią do
zawartości lodówki. Chyba nic tam nie było, może mleko. Koty chyba
lubią mleko. Popatrzyłam w te zielono-żółte oczy i powiedziałam cicho:
– O nie, bracie… Wierz mi, jestem bardzo złą panią, bardzo
nieodpowiednią dla małego kota. Dla dużego kota też.
Miauknął tym razem jak kot.
– Uważasz, że wiesz lepiej?
Proszące kwilenie. Po chwili wylazł zza kontenera na śmieci.
Wyglądał jeszcze gorzej, niż kiedy siedział za kontenerem. Wcielenie