o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

twarzy. Ojciec wyglądał na swoje siedemdziesiąt osiem lat, a nawet
więcej. Siwe włosy sterczały mu w nieładzie na wszystkie strony.
– Na ojca rękę podnosisz! – wrzasnęła z kolei matka wielkim
głosem, o jaki jej nigdy nie podejrzewałam.
– Zejdź! – rozpłakałam się. – Zejdź natychmiast! To jego
ubrrrania! Zniszczysz!
Wyszli pospiesznie. Ojciec pochylony i ocierający pot z czoła,
mama chyba płacząca. Ja przez własne łzy nic nie widziałam. Kiedy
wyszli, zamknęłam drzwi na klucz, położyłam się na swetrach
i koszulach Sławka i rozpłakałam jeszcze bardziej. Potem zasnęłam.
Obudziłam się, kiedy już było ciemno. Poczłapałam do kuchni. Na
zegarze dochodziła druga. Otworzyłam lodówkę i rozzłościłam się. Była
zupełnie pusta. Sięgnęłam do kosza na śmieci. Znalazłam tam trzy
nieodpakowane jogurty, które moja matka uznała za przeterminowane.
Poza tym poobijane jabłka i ziemniaki ze śladami pleśni. Z kosza unosił
się swąd kiszonej kapusty, która matce wydawała się niejadalna. Mnie
notabene też, ale nie miałam siły jej wyrzucać. Spojrzałam na datę
jogurtów. W każdym wypadku termin spożycia został przekroczony
tylko o kilka dni. Usiadłam na stołku kuchennym i zjadłam wszystkie
trzy. Puste kubki wyrzuciłam do kosza. Głowa pękała mi z bólu.
W prawej skroni coś mi pulsowało. Wydawało mi się, że w mojej głowie
wykluł się jakiś owad i rozpaczliwie pragnie wydostać się na zewnątrz.
Nie może znaleźć otworu wylotowego, więc tłucze się po głowie, robiąc
w mózgu dziury. „Kto je potem załata?”, pomyślałam. Następna myśl
była już bardziej natrętna. Wydawało mi się, że w głowie siedzi mi coś
na kształt osy i lata, zostawiając truciznę we wszystkich korytarzach
i rowkach mózgu. Wiem, że mózg składa się z rowków i mnóstwa
przejść, które prowadzą albo donikąd, albo w tylko sobie znane miejsca.
Wróciłam do pokoju i położyłam się na kanapie wprost na marynarce
Sławka, przykrywając się jego piżamą, a pod głowę podłożyłam sobie
jego sweter. Ocalona wątła strużka zapachu spowodowała u mnie
kolejny atak płaczu i mocne postanowienie, że póki jego zapach będzie
promieniował z tych ubrań, nigdy ich nie oddam. Ubrania nie były ani
modne, ani specjalnie ładne czy jakościowe. Sławek lubił dobrze
wyglądać, ale było to takie męskie „dobrze”. Do pracy wkładał koszule