o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

żebym odeszła. Uważa chyba, że coś ze mną jest nie tak.
– Pani Weroniko, nie chcę, żeby pani odchodziła, ale może to
nerwy… Taką tragedię pani przeżyła… Może powinna pani
porozmawiać z psychologiem?
– Jeśli nie chce pani, żebym odchodziła, pani dyrektor, to zostanę.
Prosiłabym jednak nie wtrącać się w moje prywatne sprawy.
Nie wtrącała się już, a po kilku miesiącach sama odeszłam.
•
Któregoś dnia, nie pamiętam, czy była wiosna, czy już lato, było
w każdym razie bardzo ciepło i jasno na dworze. Wracałam wieczorem
do domu i zastałam pod drzwiami moich rodziców.
– Co wy tu robicie? – spytałam zdumiona.
– Chcieliśmy porozmawiać, Werciu… – Zagaił ojciec
i wyprostował się.
Matka wciąż siedziała skulona na schodach. Spojrzałam na nią
w świetle żarówki i zdumiałam się, bo taka wiekowa mi się wydawała.
Otworzyłam drzwi do domu i wpuściłam ich do środka.
– Od kiedy nie pracujesz w przedszkolu? – spytał ojciec.
Matka energicznie poszła do kuchni w poszukiwaniu herbaty.
Słyszałam, jak nalewa wody do czajnika i zapala gaz.
– Nie pamiętam dokładnie – odpowiedziałam. – Dlaczego pytacie?
Ojciec rozejrzał się wokoło. Rzeczywiście duży pokój przypominał
pobojowisko. Chciałam oddać ubrania Sławka, ale wyciągnęłam je tylko
z szafy i nie umiałam się z nimi rozstać. Spałam kilka nocy na jego
garniturach, koszulach i swetrach ułożonych w stertę. W sumie dziwnie
to wyglądało. Przyszła matka z herbatą.
– W kuchni jest bałagan, wiem – powiedziałam.
Postawiła na stole w pokoju dwa kubki z herbatą i bez słowa
wyszła z pokoju. Usłyszałam, jak w kuchni odkręca wodę. Najwyraźniej
postanowiła umyć moje naczynia, które stertą piętrzyły się w zlewie.
Słyszałam także dziwne stukanie, jakby ktoś wrzucał jakieś przedmioty.
– Z czego żyjesz? – zapytał ojciec z zatroskaną miną.