o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Nic, co pani powie, nie może zostać użyte przeciwko pani. Raczej
przeciwko mnie…
– Nie wiem, jak to powiedzieć – męczyła się dalej. – Ale pani się
zmieniła od pewnego czasu.
– Mąż mi umarł, a to zmienia ludzi – powiedziałam.
– Wiem, naturalnie… mówiła mi o tym dyrektor Lelechowicz. Ale
od czasu, kiedy pracujemy razem, nie miałam do pani najmniejszych
zastrzeżeń. Kiedy tylko objęłam tę posadę, poprzednia dyrektor mówiła
o pani jak o skarbie. I do niedawna tak właśnie było…
– A teraz już nie jestem skarbem, bo zamiast wycinać kwiatki,
zainteresowałam się losem tej dziewczynki?
– Nie nazwałabym tego „zainteresowaniem” – powiedziała. – Pani
wystraszyła to dziecko… Podobnie jak rodziców Olka. Im sugerowała
pani, że strój chłopca nie jest odpowiedni do przedszkola.
– Bo nie był… – Nie czułam złości, tylko dziwną obojętność,
jakbym nie umiała w sobie wzbudzić głębszych uczuć.
– Ale co było nie tak w tym stroju?
– Był na nim wulgarny napis – powiedziałam. – Po angielsku.
– Olek był w koszulce z napisem „I am your friend”. Pod spodem
było zdjęcie kota przytulonego do psa…
– Nieprawda – odparłam ze zdumieniem. – Tam było napisane
„Fuck me!” i nie było żadnych zwierząt, przynajmniej ja nie pamiętam…
– No właśnie zupełnie nie, pani Weroniko… – W jej oczach
malowała się troska. – Widziałam tę bluzkę i zastanawiam się, dlaczego
pani tak zareagowała…
– Tam był taki napis! – krzyknęłam. – Czy pani sugeruje, że ja to
sobie wymyśliłam?
– Pamiętam bluzkę tego chłopca, zwróciłam na nią uwagę. To
zdjęcie kotka i psa było urocze. Nawet pytałam go, skąd ma taką słodką
bluzeczkę. Powiedział, że tata przywiózł. Dlaczego pani widziała inny
napis niż rzeczywisty, inny rysunek?
– To był taki rysunek i taki napis – stwierdziłam stanowczo. – Jeśli
się pani przestały podobać moje metody wychowawcze, to mogę się
zwolnić.
Kozieradka mierzwiła włosy. Nagle zrozumiałam, że ona chce,