o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

że nikt nie zna w przedszkolu ani jednego angielskiego słowa.
Powiedziałam coś na ten temat matce. Być może poskarżyła się dyrekcji.
– Którzy rodzice się skarżyli? – spytałam.
– Edytki.
– Nie dziwię się. – Usiadłam na krześle, bo dotąd stałam. – Mała
narysowała coś okropnego i ja chciałam wiedzieć, czego ona się boi.
Oczywiście zaprzeczyła i zniszczyła rysunek.
Dyrektorka westchnęła.
– Ona się boi właśnie pani… – powiedziała z naciskiem.
– Sugerowała jej pani, że narysowała upiora, tłumaczyła, że to straszne,
i wypytywała, czy w domu ją biją…
– A tymczasem dziecko narysowało motylka… – dokończyłam
z ironią w głosie. – Naprawdę pani w to wierzy? Przecież dziecko może
być bite, straszone, molestowane…
– Może… – Splotła ręce. – Tylko mnie się wydaje, że ona
naprawdę narysowała to, co mówi. Odnalazłam nawet ten rysunek.
– Zniszczyła tamten rysunek i namalowała nowy – upierałam się
przy swoim.
– Jak dużo czasu minęło od chwili, kiedy pani zobaczyła rysunek
z upiorem, do momentu, kiedy Edytka pokazała nowy?
Nie zamierzałam odpowiadać na to pytanie. Przybrałam obrażony
wyraz twarzy.
– Pani Weroniko – ponownie zaczęła mówić Kozieradka. – Ten
rysunek był bardzo staranny, malowany kilkunastoma kolorami. Było na
nim dużo szczegółów. To mało możliwe, żeby pięcioletnie dziecko
namalowało takiego motyla w kilka minut. A znalazła pani podarty
poprzedni rysunek?
– Znalazła sposób, żeby go wyrzucić… – nie mogłam się
powstrzymać.
– Pani Weroniko… – W głosie Kozieradki słyszałam bezradność
i inny, wielce niepokojący ton.
– Czy chce mnie pani zwolnić? Macie kogoś innego na moje
miejsce? – zapytałam, starannie tłumiąc złość.
– Ja się tylko martwię, że pani… – szukała właściwego słowa.
– Proszę powiedzieć – zachęciłam ją. – Jest pani tutaj dyrektorem.