o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

nie miał prawa zauważyć, że nie umiem już przytulić dziecka. Mnie
samej wydawało się to chwilowym problemem.
– Podobno opowiada pani dzieciom o śmierci… – zaczęła.
– A, to… – mruknęłam. – Ani umarł dziadziuś. Ona sama o tym
powiedziała… Mówiła, że rodzice ją oszukiwali przez kilka miesięcy, że
dziadek wyjechał, ale wróci. W końcu się dowiedziała i zaczęła się
panicznie bać, że i ona…
– Możemy nie zgadzać się z tym, co mówią swoim dzieciom
rodzice – przerwała mi. – Ale nie wolno pani opowiadać pięciolatce, że
ją okłamano. A zwłaszcza że po śmierci nic nie ma, ponieważ jakby
było, to pani mąż skontaktowałby się z panią i o tym opowiedział…
Byłam ogromnie zaskoczona. Ta mała kłamała bezczelnie.
– Ja niczego takiego nie mówiłam. Nie opowiadam o śmierci
męża…
– Cóż, dzieci twierdzą inaczej… A ja zastanawiam się, co się stało,
pani Weroniko…
– Wierzy pani dzieciom czy mnie? – zdenerwowałam się.
– Przecież one nie wiedzą, co mówią.
– Pani Weroniko – Kozieradka bębniła paznokciami
pomalowanymi na czerwono – zdarza się pani popchnąć albo szarpać
dziecko…
– Kto tak twierdzi? – Byłam bardzo zdenerwowana.
– Dzieci… – Pokiwała głową. – Te same, które panią tak
uwielbiały, że chciały w sobotę i niedzielę przychodzić do przedszkola.
Nie wiedziałam, co powiedzieć. Jeszcze kilka razy zdarzyło mi się,
że jakieś dziecko wydało mi się inne niż zwykle. Bolała mnie wtedy
głowa. Pamiętam, że miałam wrażenie, że jedna dziewczynka
narysowała coś dziwnego farbami. Coś jakby upiora, zjawę. Wzięłam ją
na rozmowę i wypytywałam, dlaczego narysowała coś tak brzydkiego.
Edytka rozpłakała się i odparła, że to motylek, a nie diabeł. Chciałam
porozmawiać z jej rodzicami, wzięłam ten rysunek, ale na nim nie było
tego, co przedtem, tylko łąka i fruwający motyl w kolorowych barwach.
Doszłam do wniosku, że musiała zniszczyć rysunek i zbagatelizowałam
sytuację. Innym razem na bluzeczce Olka zauważyłam wulgarny napis.
Jego ojciec jeździł tir-em. Pewnie przywiózł małemu strój, licząc na to,