o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

zabaw.
– Chcę się przytulić – buczał i wyciągał rączki.
Stało się wtedy coś ze mną. Chciałam przyciągnąć malca do siebie,
pocieszyć, dmuchać na rankę, pocałować w kolanko, żeby przestało
boleć. Tyle razy wcześniej to robiłam. Wydmuchiwałam ból z obtartych
rączek i nóżek, wycałowywałam siniaki z główek i patrzyłam, jak dzieci
wracają szczęśliwe i zadowolone do zabawy. Teraz nie umiałam.
Przyciągnęłam malca do siebie, ale jego ciałko wydało mi się kanciaste,
a zapach mnie zemdlił.
– Duży już jesteś i nic ci nie będzie – zapewniłam, odsuwając go
od siebie.
Mały wykrzywił twarz. Przez moment ujrzałam, jak twarz mu
rośnie. Oczy znikały w ciastowatym obrzęku. Wyglądał szkaradnie.
W dodatku jęknął coś nienaturalnie grubym głosem. Odskoczyłam
z przerażeniem, zamykając oczy. Kiedy znów je otworzyłam
i odzyskałam słuch, zobaczyłam, że Romek siedzi na podłodze i płacze,
wpatrując się we mnie ze strachem.
– Pani Welka mie uderzyła… – poskarżył się Andżelice,
dziewczynie, która pracowała na miejscu Zuzi od kilku miesięcy.
Andżela, tak się przedstawiała „nowa”, nie uwierzyła małemu.
Zresztą ja mu też nie uwierzyłam. Nigdy bym dziecka nie uderzyła.
Wszyscy to wiedzieli. Romek został zabrany na plac zabaw, szybko
przestał płakać, a kiedy przyszli rodzice po niego, skarżył się tylko na
obtarte kolanko. Nasłuchiwałam, ale nie powiedział słowa o mnie.
Niemniej jakieś dwa miesiące później wezwała mnie dyrekcja.
– Pani Weroniko – zaczęła magister Kozieradka. – Chciałam
zapytać, czy pani w czymś nie pomóc?
– Nie rozumiem – przyznałam się.
– Nie wiem, jak to ująć, ale coś się niedobrego z panią dzieje od
pewnego czasu…
– To znaczy? – spytałam, nie rozumiejąc, o czym ona mówi.
Przychodziłam pierwsza, wychodziłam ostatnia, dyżurowałam
sumiennie, starałam się, jak mogłam. Sama zauważyłam, że nie jestem
już tak serdeczna wobec dzieci, ale dotyczyło to tylko przytulania. Mój
stosunek do opieki, nauki zupełnie się nie zmienił. Wydaje mi się że nikt