o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

dalsze losy.
– A gdzie druga pociecha? – spytałam.
– Karolinka ma dopiero rok i została z moją mamą – powiedziała
żona Grzegorza.
– Może pójdziemy gdzieś na kawę? – zapytał Grzegorz.
Zanim otworzyłam usta, blondyna pisnęła:
– Zwariowałeś chyba, Misiu! Mama czeka na nas z obiadem…
– Ja jestem umówiona i niestety nie mogę – pospieszyłam, chcąc
zatuszować nietakt żony Grzegorza.
– O, szkoda – powiedział. – Może następnym razem.
Kiwnęłam im głową i odeszłam na bok. Zamierzałam jeszcze
pokręcić się po cmentarzu w poszukiwaniu grobu jednego z moich
wujków, a potem wrócić do Sławka. Odwiedzałam jego grób ledwie od
pięciu lat, wcześniej nie umiałam tam pójść. Rodzice Sławka zajęli się
wykonaniem płyty nagrobnej. Pytali mnie, czy chciałabym beżowy
granit, czy czarny, czerwony, wymieniali te kolory i desenie liter,
krzyża, chcieli wyrzeźbić Matkę Boską bolejącą nad losem Chrystusa.
Było mi to obojętne. Wielokrotnie to podkreślałam. Kiedy w końcu
wybrałam się na cmentarz, zobaczyłam, że Sławek leży przytrzaśnięty
ciężkim czarnym marmurem, jego imię i nazwisko wyryte jest złotymi
literami na tablicy, a pod wyrzeźbionym krzyżem nikt nie stoi.
Zadzwoniłam do teściowej i powiedziałam, że byłam na grobie mojego
męża i bardzo mi się on podoba. Powiedziała wtedy, że nie rozumie,
dlaczego dotąd go nie odwiedzałam. Nie zamierzałam jej tego
tłumaczyć.
•
Pracowałam w przedszkolu jeszcze jakiś czas. Nie wiem, kiedy
stało się tak, że przestałam móc spokojnie patrzeć na dzieci. Może
wtedy, kiedy mały Romek upadł na placu zabaw i stłukł kolano?
Przybiegł do mnie, a ja nie umiałam przytulić dziecka, tylko
zaprowadziłam je za rękę do budynku, gdzie obmyłam mu ranę, polałam
wodą utlenioną i spytałam, czy chce się położyć, czy wraca na plac