o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

yło. Byliśmy jak jedno, wszystko razem…
– Przepraszam, przepraszam… – przerwał mi, widząc, że prawie
płaczę. – Naprawdę nie chciałem. Zuzia pewnie też chciała dobrze…
Może nie miała zamiaru zaraz nam ślubu organizować, ale myślała, że
może podobne nieszczęście nas zbliży.
– Mnie nie powiedziała, że ty też będziesz…
– Mnie mówiła – przyznał się. – Że bardzo fajna z ciebie kobieta
i pasujemy do siebie. Ale jak cię zobaczyłem, to pomyślałem, że raczej
nie pasujemy do siebie.
– Może pasujemy. – Chciałam go pocieszyć, bo wzbudzał litość.
– Tylko ja się nie nadaję. Wiem, że mi powiesz, że nie można się
poddawać, trzeba żyć dalej etc. I ja żyję dalej, tylko nie mam ochoty już
z nikim życia dzielić.
– Ja też nie mam po Basi… Ale gdybyś chciała kiedyś pójść do
kina czy teatru, to… odezwij się…
Potem zapłacił rachunek i odwiózł mnie pod dom. Wysiadł
z samochodu i otworzył mi drzwi. Ukłonił się nawet i kiedy podałam mu
dłoń, pocałował ją delikatnie. Kiedy weszłam do siebie na górę, nie paląc
światła, spojrzałam przez firankę. Stał tam jeszcze godzinę, potem
wsiadł do samochodu i odjechał. Dziesięć lat później spotkałam go na
cmentarzu w Święto Zmarłych. Stał nad grobem Barbary Radościńskiej
i palił świeczki. Ten grób był na tym samym cmentarzu co mogiła
Sławka. Nawet dosyć blisko. Zauważył mnie i odwrócił się ucieszony.
– Co słychać? – spytał cicho.
– U mnie nic nowego – powiedziałam. – A u ciebie?
– Mam żonę i dwoje dzieci – odparł z dumą.
Zakłuło mnie z zazdrości. Miał dwoje dzieci… Chwilę później
podeszła pulchna, niska blondynka i pociągnęła go za rękaw. Za nią
dreptało kilkuletnie dziecko.
– Madziu – ożywił się Grzegorz. – Pozwól, to jest Weronika,
znajoma Zuzanny… Weroniko, to moja żona Magda i syn Maciuś.
Podałyśmy sobie ręce. Jego żona patrzyła na mnie podejrzliwie, ale
mam wrażenie, że nie chodziło o mnie, tylko o wspomnianą Zuzannę.
Wtedy już nie pracowałam w przedszkolu. Zuzanna odeszła kilka lat
wcześniej. Pojechała za mężem do Szwajcarii i nie wiem, jakie były jej