o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

i czytałem książki… Nie chcę powiedzieć, że ona nie czytała…
Odsunęłam talerz od siebie. Od śmierci Sławka nie zjadłam tyle, co
tego wieczoru.
– Wciąż się w niej kochasz? – spytałam.
– Właściwie nie… – zadumał się. – Ja… też jestem wdowcem…
w pewnym sensie…
– To znaczy?
Odłożył widelec, który ściskał w ręku.
– Miałem ropień płuc jakieś pięć lat temu. – Uśmiechnął się
wstydliwie. – Nie wiem, skąd mi się to wzięło. Chyba nieleczone
przeziębienie, potem kasłałem coraz bardziej i dusiłem się w nocy…
W końcu gorączka i gorączka… Kolejne antybiotyki, a w końcu
wylądowałem w szpitalu. W dość ciężkim stanie… Tam poznałem
Basię. Miała trzydzieści lat. Jak na osobę z mukowiscydozą to bardzo
zaawansowany wiek.
Nie przerywałam mu, kiedy przestał mówić. Wyraźnie zbierał
myśli.
– Najpierw rozmawialiśmy. Była bardzo drobna, chudziutka,
z garbem… Ale śliczna. Zakochałem się w niej, a ona chyba we mnie…
Żyła jeszcze dwa lata. Głównie w szpitalu…
– Byliście razem? – spytałam.
– Nie mieliśmy ślubu. – Pokręcił głową. – Wyznaczyliśmy datę, ale
ona odeszła miesiąc wcześniej…
– Nie o to pytałam…
– I tak, i nie… Zabierałem ją do kina, na spacery… Nosiłem ją
głównie na rękach, bo mogła przejść tylko kilka kroków bez zadyszki…
Kiedy jej się pogarszało, jej rodzice dzwonili i w środku nocy
przyjeżdżałem i wiozłem ją do szpitala. Wiedziałem, że to może być ten
ostatni raz…
– I w końcu nie wyszła z tego szpitala? – domyśliłam się.
– Nie – skrzywił się. – Umarła we śnie, pierwszej nocy, którą
spędziliśmy razem… U mnie w domu… Nie obudziłem się. Rano
zobaczyłem…
– Umarła szczęśliwa?
– Aż tak to nie… Niestety… Wymogliśmy na jej rodzicach, żeby