o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

kończą swoje dania dla dwojga i wychodzą, robiąc miejsce następnym.
Było całkiem miło. Doczekaliśmy się w końcu stolika
i zamówiliśmy średnią margaritę, sałatkę oraz napoje pomarańczowe,
które przyjemnie pachniały nowoczesną chemią. Pizza była bardzo
smaczna, chociaż wiedziałam, że każdy Włoch dostałby zawału na
widok grubego na półtora centymetra ciasta pokrytego serem
pizzopodobnym i sosem z koncentratu.
– Smakuje ci? – zapytał, kiedy pochłonęliśmy po jednym kawałku.
– Bardzo smaczna. – Pokiwałam głową.
– A sałatka? – indagował.
Dostaliśmy mały, dość głęboki talerzyk i Grzegorz rzucił się do
baru sałatkowego. Zasada była następująca: napchać do miseczki tyle, ile
się da, bez ładu i składu. Grzegorz napchał imponująco dużo.
– Bardzo smaczna. – Postanowiłam nie wnikać w istotę sałatek.
Przerzuciłam sobie trochę warzyw na talerz, wymieszałam z sosem
i zaczęłam dziobać widelcem.
– Mogę cię o coś spytać? – Odłożył widelec na talerz.
– Jeśli chcesz zjeść mój przydziałowy kawałek i większość sałatki,
to ja się zgadzam. – Uśmiechnęłam się.
– To też – przymrużył oczy. – Od jak dawna jesteś wdową?
– Zuzia ci nie mówiła? – zapytałam. – Rok, miesiąc, dwa dni i … –
spojrzałam na zegarek – jakieś siedemnaście godzin.
– Zuzia to moja koleżanka z liceum. Nasze matki się przyjaźnią.
Jesteśmy sąsiadami… Rodzice uważali, wiesz, że będziemy razem…
– Ty też tak uważałeś? – zapytałam, bo wiedziałam, że Zuzia na
pewno nigdy nie brała pod uwagę takiego scenariusza.
– Przez pewien czas nawet tak. – Pokiwał głową, gryząc pizzę.
– Byliśmy bardzo związani jako dzieci. Nawet „chodziliśmy ze sobą”.
– Zakreślił w powietrzu cudzysłów.
– A co nie zagrało? – zainteresowałam się.
– Zuzia to laska, a ja… No cóż…
Nie trudziłam się, żeby sprostować. Po co miałam go oszukiwać?
– Pod koniec podstawówki ona zaczęła wyrastać na bardzo
atrakcyjną dziewczynę, a ja zacząłem mieć kłopoty z nadwagą. Ona była
w klasie sportowej i trenowała bieg przez płotki, a ja siedziałem