o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Narzeczona zostawiła go, jak już mieli ustaloną datę ślubu.
– Widzę, że dobry. Współczuję, że zostawiła go narzeczona. On
jest po prostu nie w moim typie – powiedziałam.
Złapała mnie za przegub i zacisnęła paluchy tak mocno, że
syknęłam.
– Daj mu szansę – poprosiła. – Zrób to dla mnie.
– Nic z tego nie będzie – perswadowałam.
Cóż ja jej byłam winna, że miałabym się spotykać z takim
Grzegorzem „dla niej”? I nie dlatego, dodałam w myślach, że jestem
niegotowa, to zbyt świeża rana i tak dalej. Nawet nie dlatego, że nie
wyobrażałam sobie bycia z kimkolwiek innym, ale przede wszystkim
z powodu tego, że Grzegorz – poczciwina, był śmierdzącym grubasem.
Tymczasem przemykał się biedaczyna, trzymając w obu rękach
herbatę dla mnie i kawę dla Zuzi. Już dzwonił drugi dzwonek, więc
naprędce połknęłam skondensowany wrzątek i poszliśmy na salę.
Siedziałam obok tego miłego, brzydkiego jak noc gościa i zastanawiałam
się, co ja tam robię. Nie potrafię powiedzieć, czy przedstawienie mi się
podobało czy nie. Prawie niczego nie słyszałam. Jacyś młodzi ludzie
śpiewali, tańczyli, cieszyli się nie wiadomo z czego. Pewnie widzieli
przyszłość w samych jasnych kolorach, mieli nadzieję na dobre
i dostatnie życie. Ja nie. Plamy tancerzy przesuwały mi się przed oczami
jak w kalejdoskopie.
– Jakie to świetne. – Grzegorz niebezpiecznie przysunął się do
mnie.
Odsunęłam się odruchowo, a on najwyraźniej się spłoszył.
– Tak, urocze to wszystko – zapewniłam go. – Absolutnie…
Podczas przerwy nie musiałam nic mówić. Zuzia gadała za nas
oboje.
– Jaka ja jestem szczęśliwa, że tu jestem – wykrzykiwała
w uniesieniu. – Kiedy było „Metro” w Dramatycznym z Edytą Górniak
i Kasią Groniec, to byłam dziesięć razy! Na pewno przyjdę jeszcze raz
… A wy?
– Ja nie… – pospieszyłam z zapewnieniem.
– Ja chyba też nie, chociaż bardzo mi się podobało. – Grzegorz
patrzył w bok.