o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Pewnie pani przeszkadza dym papierosowy – stwierdził. – To
taki nałóg… Tyle razy starałem się rzucić, ale zawsze tyłem…
Zamilkł zawstydzony. Rzeczywiście, sądząc po jego sylwetce,
bardzo starał się rzucić palenie.
– Prawdę mówiąc, rzeczywiście nie lubię zapachu papierosów… –
powiedziałam. – Nigdy nie paliłam. Mój tata palił i może dlatego…
– Mądra kobieta zaraz cię oduczy palenia. – Zuzia zerkała na mnie
porozumiewawczo.
– Oduczy i utuczy. – Uśmiechnął się.
Opanowałam mdłości na widok żółtych zębów, bo już skręcaliśmy
na parking przy Pałacu Kultury i Nauki.
W teatrze już wiedziałam, dlaczego Grzegorz nie ma drugiej
połowy. Kiedy zdjął kurtkę, pachniał tak intensywnie ostrym potem, że
zrobiło mi się słabo. Zawsze byłam wrażliwa na cudze zapachy, bo sama
prawie nie używałam perfum, ale nie pamiętam, kiedy czułam takie
obrzydzenie. Zuzia za to była z siebie bardzo zadowolona i balansowała
między udawaniem, że to nie jest wcale próba wyswatania mnie
z pachnącym inaczej Grzegorzem, a zachwalaniem jego zalet. Zalet miał
– z tego, co zrozumiałam – niewiele, głównie jedną, zasadniczą,
mianowicie był „dobrym człowiekiem”. To całkiem tak jak Sławek, tyle
że on pachniał bardzo przyjemnie.
– Czy panie się czegoś napiją? – zapytał niezręcznie zwalisty typ.
Zuzia zażyczyła sobie kawy.
– Najlepiej dożylnie – zachichotała – bo coś zmęczona jestem.
– A pani? – zwrócił się do mnie.
Najpierw podziękowałam, ale patrzył tak, jakby mu szczególnie
zależało, żebym się czegoś napiła.
– Poproszę herbatę doustnie. – Posłałam mu krzepiący uśmiech.
– Zwykłą, czarną.
Innej zresztą nie było. Grzegorz, szurając nogami, poszedł stać
w tasiemcowej kolejce, a Zuzia zaczęła szeptać mi do ucha.
– I co sądzisz? – ekscytowała się.
– Zuzia – popatrzyłam na nią z niechęcią – nie potrzebuję swatania,
nie znoszę randek w ciemno… Nie rób tego więcej.
– Ale to taki dobry człowiek – zapewniła prostodusznie.