o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Punktualnie przed mój dom zajechało cinquecento i Zuzia wysiadła
z niego od strony pasażera, podeszła do drzwi klatki i energicznie
zadzwoniła. Ktoś, kto to auto prowadził, wcale nie odjechał, tylko
włączył światła awaryjne i zapalił papierosa. Westchnęłam
i zamknąwszy starannie drzwi, zeszłam na dół. Przez chwilę miałam
nadzieję, że to nie randka w ciemno, tylko jej mąż nas podwiezie do
teatru, bo ma taką fantazję, ale kiedy ujrzałam za kierownicą autka
wielkiego, zwalistego faceta, który uśmiechał się do mnie żółtawymi od
tytoniu zębami, nadzieja we mnie zgasła i z rezygnacją wgramoliłam się
na fotel z tyłu. Zuzanna cały czas paplała coś o sztuce, muzyce, gustach
i dobranych pod względem gustów ludzi.
– Grzegorz uwielbia sztuki, prawda, Grześ? – szczebiotała.
– W zasadzie teatr, Zuziu, kocham i trochę koncerty jazzowe
– sprostował Grzegorz miłym, niskim głosem, tak kontrastującym z jego
pozbawioną wdzięku sylwetką.
– Tylko nie ma z kim chodzić – świergoliła Zuzia.
– Mam – znów sprostował. – Tylko nie zawsze człowiek chciałby
chodzić z siostrą. Odkąd ona ma narzeczonego, to same rozumiecie…
– No tak. – Zuzia odwróciła się do mnie i mrugnęła kilka razy
powiekami. – Głupio chodzić z siostrą. Wszyscy i tak biorą ją za twoją
dziewczynę.
Grzegorz zahamował gwałtownie. Na pasach, na czerwonym
świetle przemknęła para młodych ludzi.
– Czy mógłby pan otworzyć okno? – zapytałam.
Oprócz powitania i podania imienia nie odezwałam się ani słowem.
– Oczywiście – powiedział i zaczął kręcić korbką przy drzwiach.
– Czy pani się nie przeziębi?
– Jestem odporna. – Uśmiechnęłam się jedną połową ust.
Prawda była taka, że nie znosiłam dymu papierosowego. Od
czasów palącego ojca nie cierpiałam znajdować się w jednym
pomieszczeniu z palaczami. Smród tytoniu przypominał mi biedne,
siermiężne czasy prl-u, kiedy to wszyscy, szczególnie elity intelektualne,
emigrowały wewnętrznie w oparach dymu papierochów i wódy. Ani ja,
ani Sławek nie paliliśmy i unikaliśmy jako żywo zadymionych
pomieszczeń.