o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

określeniem „adhd”.
– Dziękuję ci, ale raczej nie kupię biletów. – Kręciłam przecząco
głową.
Słyszałam, że na to dobro trzeba stać w kilometrowych kolejkach,
a bilety wciąż kosztowały majątek. Kolejki kojarzyły mi się nadal
z brakami podstawowych artykułów, a nie łaknieniem dóbr kulturalnych.
Nie zamierzałam w żadnej z nich już nigdy stać. Ostatni raz w teatrze
byliśmy ze Sławkiem i był to Szekspir w Teatrze Polskim. Wspaniała
sztuka. Byliśmy obydwoje zachwyceni. Potem długo o tym
rozmawialiśmy przy herbacie i torciku W-Z w kawiarence „U Izy”.
– Ale ja załatwię bilety. – Zuzia zachowywała się, jakby jej
zależało na moim zakurzonym towarzystwie. – Proszę cię…
Nie chciałam iść na musical, komedię, dramat. Nie chciałam nic.
Konsekwentnie odmawiałam. Poszłam oczywiście w ramach zajęć
przedszkolnych na spektakl pod tytułem „Krasnal Poziomka”. Jeden
z bohaterów, kruk, miał na imię Sławek. Uznałam to za dziwny znak
i przez resztę sztuki zastanawiałam się, co to może znaczyć. Pod koniec
spektaklu doszłam do wniosku, że to zupełnie nic nie znaczy, że kruk
miał na imię Sławek, grzybek – Maciuś, mucha – Basia, a poziomka –
Malwinka. Nic nie miało znaczenia, świat toczył się dalej, słońce
wschodziło i zachodziło, a księżyc czasami przebijał się przez chmury.
– Załatwię bilety, Wera, tylko chodź ze mną, bo ja muszę to
zobaczyć, a mój Karol nie cierpi musicali.
Zuzia wpatrywała się we mnie błagalnie, jakby nie chciała mnie
zbawić, tylko sobie zrobić przyjemność. Nie wiem, czemu jej tak
zależało. Nigdy nie byłyśmy jakoś specjalnie blisko. Zupełnie
nieoczekiwanie dla siebie kiwnęłam głową i zgodziłam się. Chciałam
umówić się pod teatrem Studio Buffo, ale Zuzia czujnie powiedziała, że
po mnie przyjedzie.
– Mam po drodze. – Rzuciła się na mnie i zaczęła ściskać, jakbym
ją uszczęśliwiła.
Miała rację z tym przyjazdem po mnie, ponieważ rozmyśliłam się
jeszcze wielokrotnie, kilka razy nawet próbując wyperswadować sprawę
samej Zuzi, ale ta uparła się, że już ma bilety i wszystko załatwiła.
– Nie zrobisz mi tego – rzuciła stanowczo, więc uległam.