o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

chuda.
– Czyli jestem gruba? – pytałam, wciągając brzuch.
– Przecież wiesz, że nie jesteś. – Uśmiechał się. – Sam mam
brzuszek, który niedługo zamieni się w brzuszysko. Lubię gotować dla
ciebie, to wszystko…
Od czasu do czasu prosiłam, żeby nie gotował żadnych pyszności,
tylko ofiarnie przez dwa tygodnie jadałam ser biały, sałatę zieloną
i jabłka, co dawało mi raczej poczucie „oczyszczania organizmu”, niż
faktycznie odchudzało.
•
Po wielu miesiącach zrozumiałam, że niebo nie zapadnie się,
a słońce nie zgaśnie. Co gorsza, ludziom zdarzało się już zapomnieć
o śmierci Sławka i podjęli krucjatę „wyciągania mnie do ludzi”. Nie
chciałam nigdzie chodzić. Sądziłam, że jeśli będę wystarczająco
konsekwentna w zaprzeczaniu i odmawianiu, to ludzie wreszcie dadzą
mi spokój. Ale bardzo się myliłam. Im częściej mówiłam „nie”, tym
więcej osób zapraszało mnie i starało „ożywić”. Tu się zgadzałam.
Byłam martwa, owszem, ale nie chciałam wracać do żywych. Czasem
wydawało mi się, że wszyscy wokoło, koleżanki z pracy, rodzice
i teściowie, mają jedno marzenie, mianowicie żebym poszła do kina czy
teatru. Co ja się nasłuchałam o musicalu „Metro”, który już miał swoje
lata, ale powrócił na deski teatru w nowej obsadzie, z nową energią. Że
fantastyczny, wspaniały, tyle młodości i radości. Na tym pierwszym,
oryginalnym nie byliśmy ze Sławkiem, bo za dużo ludzi o tym mówiło.
Wręcz wypadało być i się zachwycać, a Sławek tego nie znosił.
W efekcie zostaliśmy chyba jedynymi ludźmi z naszego pokolenia,
którzy „Metro” mieli w nosie. Ale że metro to w końcu są pociągi, więc
mnie klątwa kolei państwowych dopadła i musiałam z koleżanką iść na
to wiekopomne dzieło.
– Będzie ci się podobał – mówiła Zuzia z przedszkola. Miała męża,
którego nie znosiła, i dwójkę źle wychowanych, niegrzecznych dzieci,
których zachowanie w dzisiejszych czasach usprawiedliwiono by