o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Śliczny, prawda? – ożywiła się i natychmiast zgasła.
Nie potrafię ocenić, czy wieniec był „śliczny”. Na pewno bardzo
okazały, bardziej niżbym się spodziewała. Gdyby mierzyć się na wieńce,
to ten z przedszkola bił na głowę wieniec, jaki przynieśli z pracy mojego
męża.
– Jestem w pracy i mam zamiar pracować – powiedziałam, żeby
zakończyć dyskusję.
– No tak – bąknęła Monika. – Gdybym mogła ci w czymś pomóc…
– To powiem… – weszłam jej w słowo.
Kolejna nic niewnosząca dyskusja miała miejsce pięć minut
później i była zainicjowana przez samą dyrekcję.
– Pani Weroniko – zaczęła. – Może powinna pani odpocząć przez
kilka dni… My tu sobie poradzimy bez pani…
Byłam już zmęczona samym przyjściem i skłonna do powrotu do
domu, ale powstrzymało mnie wrażenie, że jeśli teraz wyjdę, to pewnie
już nigdy nie znajdę w sobie dość determinacji, żeby wrócić.
– Ja wiem, pani dyrektor – zaczęłam. – I chciałam podziękować za
wszystko, co dla mnie zrobiliście…
– Ale chce pani być między ludźmi? – zgadła.
– Właśnie – odparłam z wysiłkiem. – Siedzę w domu i nie mam
tam co robić. Tu bardziej się przydam, poza tym nie chcę brać lewego el
cztery…
Dyrekcja spojrzała współczująco.
– Oczywiście. – Położyła rękę na moim ramieniu. – Gdyby jednak
zmieniła pani zdanie, to proszę powiedzieć…
Kiwnęłam głową, zastanawiając się w duchu, czy dobrze robię.
W domu mogłabym leżeć cały dzień i odbierać jedynie telefony od
rodziców i teściów. Tu musiałam mieć oczy naokoło głowy i pilnować
gromady dzieciaków, które robiły przez cały dzień wszystko, co tylko
można, żeby zrobić sobie krzywdę. Ponownie jednak zrobiłam bilans
i wyszło mi, że powinnam zostać w pracy. Poczłapałam zatem na salę
i zajęłam się dziećmi, które około ósmej napływały już gromadnie
i wpadały z wrzaskiem na salę. Odbierałam je machinalnie od rodziców,
którzy wiedzieli o „nieszczęściu, jakie się przydarzyło naszej kochanej
pani” i ze współczującym uśmiechem, unikając mojego spojrzenia,