listopad 2006 I okladka ready - Puls UM

Puls AM
FELIETON
JESTEM RUCHOMYM CELEM!
(czyli polowanie na biało-czerwony listopad)
Normalne funkcjonowanie w naszym wspaniałym Poznaniu
staje się ostatnio coraz trudniejsze. Wszystko przez
zbliżające się wielkimi krokami, jedyne w swoim rodzaju,
WYBORY SAMORZĄDOWE. Jako rodowita poznanianka
ze stałym zameldowaniem jestem oto celem dla całego
zestawu działań marketingowych, które mają za zadanie:
po pierwsze, zmusić mnie do zbliżenia się na odległość
wyciągniętej ręki do urny wyborczej oraz,
po drugie, nakłonić do umieszczenia we wspomnianej
urnie karty do głosowania z najbardziej
obecnie pożądanym krzyżykiem postawionym
przy jedynym słusznym nazwisku.
Walka o mój cenny głos rozpoczyna się już od
samego rana.
Kandydaci tłumnie gromadzą się na przystanku
Pestki. Na pierwszą pozycję, pod względem
liczebności, wysuwa się już od dłuższego czasu
pan Ryszard, który na odrapanej, zielonej barierce
umieścił ponad 20 swoich głów. Inni kandydaci
nie chcą pozostać mu dłużni zwisając majestatycznie
ze słupów, latarni i łatając każdą wolną przestrzeń
w obrębie pestkowej barierki. Pan Andrzej
jako pierwszy wdarł się do tramwaju i obserwuje
mnie z zagadkowym uśmiechem spod sufitu. Napisał
(jako jeden z niewielu) nawet, że: „Da radę”.
Szkoda tylko, że nie wspomniał z czym...
Żegnana tekturowymi spojrzeniami wytaczam
się z trasy pestki w kierunku centrum miasta. Kaponiery
nie widać już w zasadzie spod sterty mniej lub
bardziej znajomych mi twarzy polityków. Tłoczą
się niemal wszędzie! Wysiadając z tramwaju, tracę
przyczepność na uśmiechniętej twarzy pani Ewy,
która (nie wiedzieć czemu) zsunęła się z barierki
i leży spokojnie na chodniku. Nadal nie wymyśliła
hasła wyborczego. Przypatruje się temu z wysokości
swej latarni z litościwym uśmiechem Pan Profesor,
który też co prawda nie ma żadnego hasła, ale
ma za to tytuł naukowy przed nazwiskiem...
Muszę jednak przyznać, że w całym tym bałaganie zaobserwowałam
jedno, niezwykle pozytywne zjawisko! Przyszli
prezydenci/radni/posłowie sejmikowi wyraźnie utrudniają
poznaniakom nieprzepisowe przechodzenie przez jezdnię w
okolicach Kaponiery. Barierki oblepione kandydatami stają
się bardzo trudne do sforsowania „dołem” (uwaga! Można
zaklinować się między chodnikiem a kandydatem), zaś „przeskok
górą” może zakończyć się mało komfortowym zawiśnięciem
na barierce, czego świadkiem stałam się dziś rano.
Muszę przyznać, że ciarki przeszły mi po plecach!
W drodze na zajęcia dostaję jeszcze pokaźną stertę
ulotek, które niezdarnie upycham po kieszeniach (bo nie
zmieściłyby się już w okolicznych śmietnikach).
Mury uczelni pozostają, póki co, azylem od marketingowych
działań zaczepnych. W drodze powrotnej
staję się jednak znów celem licznych ataków.
Powoli czuję się obserwowana. Na przystanku
spogląda na mnie trzech kandydatów na prezydenta.
Wiszą obok siebie i są identyczni, co wprawia
mnie w dość spore zaniepokojenie. Oswajam się
na razie z obecnością podobieństwa bliźniaczego
w naszej polityce, a tymczasem tych najwyraźniej
jest aż trzech! I w dodatku mają tak samo na imię!
Tymczasem kandydaci forsują bilboardy. Nie
ma już serków, czekoladek ani nawet samochodów.
Są tylko oni: uśmiechnięci i coraz częściej odwołujący
się do mojego lokalnego patriotyzmu. Nie
mają programów albo tylko mętne postulaty, ale to
przecież nie szkodzi. Grunt to ładnie się uśmiechać.
Nieświadomie przyspieszam kroku. Jeśli nawet
zdążyłam pomyśleć, że zdołam przed nimi uciec do
domu, moje nadzieje szybko okazują się daremne.
Ze skrzynki wychyla się trzech kandydatów, kolejnych
dwoje czeka już na mnie na wycieraczce. Najbardziej
pomysłowy przylepił się do drzwi na wysokości
moich oczu. Dobrze, że klej nie pozostawia
śladów! Zamknięcie za sobą drzwi mieszkania też
nie załatwia sprawy, bo wysłannicy kandydatów nauczyli
się już pukać, dzwonić i wsuwać małe ulotki
przez szpary. Nawet mój pies przyniósł mi w zębach
jakiś folder. Nie próbowałam mu nawet go odebrać,
toteż podarł go na strzępy w rogu korytarza. A ja powoli
boję się już otworzyć lodówkę.
Kandydaci osiągnęli już chyba, w pewnym sensie,
swój cel. CHCĘ WYBORÓW! Naprawdę. I pójdę do
urny! Ale zejdźcie już z bilboardów, nie zasłaniajcie Kaponiery,
nie wchodźcie mi do skrzynki i pod wycieraczkę,
nie wpychajcie ulotek do kieszeni. Pójdę do wyborów, ale
dajcie mi wreszcie święty spokój.
ola
23