listopad 2006 I okladka ready - Puls UM

More documents

Recommendations

Info

ROZMAITOŚCI Przysięga wojskowa Przez pierwsze 2 tygodnie nie mogłem opuszczać jednostki, nawet w czasie wolnym. To było długie 14 dni, aż do czasu zaprzysiężenia na żołnierza RP (służyć, chronić, bronić itd...). Po przysiędze dostałiśmy przepustki i co wieczór (w ubraniach cywilnych) ruszaliśmy z koleżankami na podbój łódzkich klubów i pubów, integrować się :) Weekendy miałem regularnie wolne – z przepustką w kieszeni mogłem przez 2 dni jeździć po kraju. A było warto, bo z książeczką wojskową miałem 78% zniżki na przejazdy PKP. Odwiedziłem Kraków, wpadłem nad morze, zajrzałem do Torunia. Za śmiesznie małe koszty przejazdu (np. nad morze – 9 zł :D). Nie było problemu nawet z dłuższym powrotem do Poznania np. z powodu poprawki z egzaminu! Wniosek do majora i dłuższa przepustka była gotowa :) Z praktykami też nie miałem problemu, bo terminy szkolenia są dwa – jedno na początku lipca, drugie na końcu sierpnia. Można sobie wakacje ustawić... :) Przeniesiony do rezerwy Pod koniec kursu miałem do zdania 3 egzaminy: z regulaminów, medycyny ratunkowej i chirurgii polowej. Niezdanie ich nie groziło mi żadnymi konsekwencjami, ale warto było je ukończyć pomyślnie. Dostałem mianowanie Gazeta Studentów na kaprala! Ludzie po 9-cio miesięcznej służbie zasadniczej kończą jako zwykli szeregowi. Ja zrobiłem kaprala w 6 tygodni. Bez żadnej fali, bo tu są sami swoi – studenci AM. Dla przełożonych jesteście elitą – studenci AM – i tak was traktują. I jeszcze za to dostałem żołd! Tak, jako żołnierze Wojska Polskiego, dostajecie wynagrodzenie, które naprawdę przydaje się w trakcie „nocnych manewrów po Łodzi” i podróży po kraju :) Wydaje się, że 1,5 miesiąca to dużo czasu, ale mi minął on błyskawicznie. Poznałem masę wspaniałych ludzi z AM z całej Polski [heh, teraz mogę mówić – koledzy (i koleżanki) z wojska!]. Mam niesamowite wspomnienia. Łuski po nabojach i podziurawiona przeze mnie tarcza wisi do dziś u mnie w pokoju. Przypomina wspaniałe 6 tygodni. Czy pojechałbym jeszcze raz? Bez wahania. Przygoda warta Poznania :) W razie pytań – pomogę! Zapraszam na forum! www.pulsam.pl/forum Pozdrawiam Czołem! kapral Hubert Kowalewski 22 Mój trzeci pluton zwarty i gotowy na wszystko...
<strong>Puls</strong> AM FELIETON JESTEM RUCHOMYM CELEM! (czyli polowanie na biało-czerwony <strong>listopad</strong>) Normalne funkcjonowanie w naszym wspaniałym Poznaniu staje się ostatnio coraz trudniejsze. Wszystko przez zbliżające się wielkimi krokami, jedyne w swoim rodzaju, WYBORY SAMORZĄDOWE. Jako rodowita poznanianka ze stałym zameldowaniem jestem oto celem dla całego zestawu działań marketingowych, które mają za zadanie: po pierwsze, zmusić mnie do zbliżenia się na odległość wyciągniętej ręki do urny wyborczej oraz, po drugie, nakłonić do umieszczenia we wspomnianej urnie karty do głosowania z najbardziej obecnie pożądanym krzyżykiem postawionym przy jedynym słusznym nazwisku. Walka o mój cenny głos rozpoczyna się już od samego rana. Kandydaci tłumnie gromadzą się na przystanku Pestki. Na pierwszą pozycję, pod względem liczebności, wysuwa się już od dłuższego czasu pan Ryszard, który na odrapanej, zielonej barierce umieścił ponad 20 swoich głów. Inni kandydaci nie chcą pozostać mu dłużni zwisając majestatycznie ze słupów, latarni i łatając każdą wolną przestrzeń w obrębie pestkowej barierki. Pan Andrzej jako pierwszy wdarł się do tramwaju i obserwuje mnie z zagadkowym uśmiechem spod sufitu. Napisał (jako jeden z niewielu) nawet, że: „Da radę”. Szkoda tylko, że nie wspomniał z czym... Żegnana tekturowymi spojrzeniami wytaczam się z trasy pestki w kierunku centrum miasta. Kaponiery nie widać już w zasadzie spod sterty mniej lub bardziej znajomych mi twarzy polityków. Tłoczą się niemal wszędzie! Wysiadając z tramwaju, tracę przyczepność na uśmiechniętej twarzy pani Ewy, która (nie wiedzieć czemu) zsunęła się z barierki i leży spokojnie na chodniku. Nadal nie wymyśliła hasła wyborczego. Przypatruje się temu z wysokości swej latarni z litościwym uśmiechem Pan Profesor, który też co prawda nie ma żadnego hasła, ale ma za to tytuł naukowy przed nazwiskiem... Muszę jednak przyznać, że w całym tym bałaganie zaobserwowałam jedno, niezwykle pozytywne zjawisko! Przyszli prezydenci/radni/posłowie sejmikowi wyraźnie utrudniają poznaniakom nieprzepisowe przechodzenie przez jezdnię w okolicach Kaponiery. Barierki oblepione kandydatami stają się bardzo trudne do sforsowania „dołem” (uwaga! Można zaklinować się między chodnikiem a kandydatem), zaś „przeskok górą” może zakończyć się mało komfortowym zawiśnięciem na barierce, czego świadkiem stałam się dziś rano. Muszę przyznać, że ciarki przeszły mi po plecach! W drodze na zajęcia dostaję jeszcze pokaźną stertę ulotek, które niezdarnie upycham po kieszeniach (bo nie zmieściłyby się już w okolicznych śmietnikach). Mury uczelni pozostają, póki co, azylem od marketingowych działań zaczepnych. W drodze powrotnej staję się jednak znów celem licznych ataków. Powoli czuję się obserwowana. Na przystanku spogląda na mnie trzech kandydatów na prezydenta. Wiszą obok siebie i są identyczni, co wprawia mnie w dość spore zaniepokojenie. Oswajam się na razie z obecnością podobieństwa bliźniaczego w naszej polityce, a tymczasem tych najwyraźniej jest aż trzech! I w dodatku mają tak samo na imię! Tymczasem kandydaci forsują bilboardy. Nie ma już serków, czekoladek ani nawet samochodów. Są tylko oni: uśmiechnięci i coraz częściej odwołujący się do mojego lokalnego patriotyzmu. Nie mają programów albo tylko mętne postulaty, ale to przecież nie szkodzi. Grunt to ładnie się uśmiechać. Nieświadomie przyspieszam kroku. Jeśli nawet zdążyłam pomyśleć, że zdołam przed nimi uciec do domu, moje nadzieje szybko okazują się daremne. Ze skrzynki wychyla się trzech kandydatów, kolejnych dwoje czeka już na mnie na wycieraczce. Najbardziej pomysłowy przylepił się do drzwi na wysokości moich oczu. Dobrze, że klej nie pozostawia śladów! Zamknięcie za sobą drzwi mieszkania też nie załatwia sprawy, bo wysłannicy kandydatów nauczyli się już pukać, dzwonić i wsuwać małe ulotki przez szpary. Nawet mój pies przyniósł mi w zębach jakiś folder. Nie próbowałam mu nawet go odebrać, toteż podarł go na strzępy w rogu korytarza. A ja powoli boję się już otworzyć lodówkę. Kandydaci osiągnęli już chyba, w pewnym sensie, swój cel. CHCĘ WYBORÓW! Naprawdę. I pójdę do urny! Ale zejdźcie już z bilboardów, nie zasłaniajcie Kaponiery, nie wchodźcie mi do skrzynki i pod wycieraczkę, nie wpychajcie ulotek do kieszeni. Pójdę do wyborów, ale dajcie mi wreszcie święty spokój. ola 23
Page 3 and 4: Puls AM SPIS TREŚCI Drodzy Czyteln
Page 5 and 6: Puls AM REKRUTACJA Wydział Kierune
Page 7 and 8: Puls AM WARIOGRAF Od Redakcji: Uruc
Page 9 and 10: Puls AM REDAKCJA Karolina Dwornik -
Page 11 and 12: Puls AM OGŁOSZENIA 17 listopada 20
Page 13 and 14: Puls AM ORGANIZACJE STUDENCKIE Chce
Page 15 and 16: Puls AM IMAGO Przez trudy do gwiazd
Page 17 and 18: Puls AM tęczówce. Wszystkie narz
Page 19 and 20: Puls AM Mapa irydologiczna - tęcz
Page 21: Puls AM Nie ruszaj się stary, a ws
Page 25 and 26: Puls AM zapłacimy za to cenę - my
Page 27 and 28: Puls AM KLUBY Co w klubie piszczy?
Page 29 and 30: Puls AM różniejszych odsłonach.
Page 31 and 32: Puls AM *** Stoją dwie blondynki p
Page 33 and 34: Puls AM KRZYŻÓWKA Poziomo : Piono

listopad 2006 I okladka ready - Puls UM

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?