listopad 2006 I okladka ready - Puls UM

Puls AM
IMAGO
Przez trudy do gwiazd,
czyli być albo nie być studentem
Jesień zawsze przychodzi za szybko. Człowiek jest
bardziej senny i zmęczony i trudniej mu sprawić, aby
chciało się chcieć. Ale taka senność bywa też przyjemna,
bo spokojna, a przecież, jak głosi stare porzekadło,
tylko spokój może nas uratować. I sądzę, że nasza
Alma Mater nadaje temu powiedzeniu pewnej głębi.
Jako dumna studentka drugiego roku, jestem już
trochę (!) odporna na pomysły Ministerstwa Zdrowia
(dwuletni staż) oraz że spokojniej i (chyba) dojrzalej
patrzę na studiowanie, pragnę służyć dobrą radą kolegom
i koleżankom, którzy są z nami od stosunkowo
niedawna i pilnie studiują głowy, grzbiety tudzież inne
przyjemne zagadnienia medyczne. Na koniec napomknę
co nieco o doli polskiego znudzonego studenta.
Zacznijmy więc.
Kiedy byłam na dniach otwartych, jedna z dziewczyn
oprowadzających nas po prosektorium dała mi
bardzo dobrą radę. Brzmiała ona mniej więcej tak:
„Wiesz, tutaj ludzie mają różne ciężkie sytuacje. Moja
koleżanka np. musiała zaliczać na koniec roku 5 przedmiotów.
Ale przeszła, bo wszystko jest możliwe, jeśli
człowiek się za siebie weźmie. Przeszła nawet bez warunku.
Ja miałam jedną taką poprawkę, którą oblałam,
bo pierwsze dwa dni po ogłoszeniu wyników przepłakałam.
I jedno Ci powiem – nic głupszego nie mogłam
zrobić”. Święta racja!
Bardzo często wydaje się nam, że czegoś „nie
damy rady zrobić” lub, że „już nie możemy się uczyć,
bo mamy dość”. Warto wtedy zadać sobie pytanie: Czy
nauczenie się tego jest naprawdę niemożliwe? Pewnie
nie... Czy gdyby od stopnia opanowania materiału zależał
jakiś ważny aspekt mojego życia, zrobiłbym to?
Pewnie tak. A czy zależy? Oczywiście. Jeśli nauczysz
się teraz, nie będziesz miał poprawki i zyskasz czas
wolny, który na studiach (i pewnie nie tylko) jest cenną
walutą motywacyjną. Jeśli nie, zabraknie Ci tego „oddechu”
miedzy kolokwiami i będziesz bardziej zmęczony.
Zmęczenie to wróg satysfakcji – głównego celu
studiów, które przecież są wyborem, a nie sankcją karną.
Dlatego nie daj się zmęczeniu. Dobrze sypiaj, jedz
w miarę zdrowo i nie stresuj się za bardzo. I nie zaniedbuj
przyjaciół, bo co to za życie bez nich? Brzmi jak
frazesy cioci Kloci i niech tak brzmi. Ciocie Klocie też
miewają rację. Z rzeczy, których od cioci nie usłyszycie:
radzę pozwalać sobie na imprezy i (niezbyt częste)
dni słodkiego lenistwa. I koniecznie choć raz zapisać
się na w-f do mgr Cichy, sami zrozumiecie dlaczego.
Warto także, jeśli się jest na WL I, wstać na tę nieszczęsną
ósmą rano w semestrze letnim, żeby posłuchać
wykładu z biologii – coś wspaniałego. Generalnie
na wykłady warto chodzić, większość wspominam
miło, ale ten z biologii polecam szczególnie.
Ostatnia rada niech będzie cytatem: „Wszystko jest
trudne, nim stanie się łatwe, a co najtrudniejsze najbardziej
się ceni”. Nie traćmy więc zapału, bo, kiedy dziś
przeczytałam w „Metrze”, że lekarz jest prawdziwym
lekarzem przez pierwsze dwa lata, a potem to już rutyniarz
obojętny na krzywdę, to chciałam gryźć i kopać.
Ze studentami jest czasem podobnie. Na początku zafascynowani,
później szybko ten zapał tracimy i robimy
tylko tyle, żeby nikt się nie przyczepił i tylko po to,
żeby potem zapomnieć. I takie podejście chyba zdarza
się każdemu, od czasu do czasu. Źle jednak, bardzo źle
nawet, jeśli stanie się rutyną. Bo, niezależnie od kierunku,
większość z nas przyszła na AM, aby nauczyć
się pomagać innym. Ale ta pomoc zaczyna się już teraz.
To, czego się nauczymy, będzie naszym narzędziem
przez wiele lat.
Wróćmy jednak do wspomnianego lekarza-rutyniarza,
chociaż to chyba temat na zupełnie inny felieton
i zdecydowanie mniej optymistyczny. Zostawmy go
więc sobie na później, jak odkłada się naukę w weekend
na niedzielne wieczory (którego to zwyczaju nie
polecam, choć czasem praktykuję). Nie lubię myśleć
o takich medykach, którzy pracę swoją wykonują niedbale
i bez miłości. Zawsze wydaje mi się, że wszyscy,
którzy przed nazwiskiem mają lek. albo dr n. med.,
to ludzie o wielkim sercu, wspaniałym charakterze i
ogromnej wiedzy (także ogólnej). I oby wszyscy tacy
byli, obyśmy my takimi się stali. Wspaniałymi lekarzami,
pielęgniarkami, ratownikami, biotechnologami.
Abyśmy ułatwiali innym życie i pracowali z pasją.
Tego sobie i państwu życzę.
PS Trzymam za Was kciuki!
Marta Mozol
15